çok samimi bir dostum vardı ve aynen söylediği şuydu; "ya şimdi ilk bi tanışacaksın, tanıyacaksın. sonra birkaç hafta aralıksız mesaj zamanı, buluşmalar, yemekler falan ondan sonra biraz poposunu kaldıracaksın; öyle güzelsin böyle tatlısın. bu süre zarfı bayağı uğraşlı olacak. yok efendim kızın kalbine gireceksin güven vereceksin falandı filandı derken ohoo zahmetli iş. en acı tarafı da sonra gelecek bir gün diyecek ki bitti bay bay otur ağla ne gerek var."
üşeniyorum bunları yapmaya biliyorum sonum hüsran olacak derdi. uzun zamandır da konuşmuyoruz ne yaptı acaba?
Doğru tespittir. Yalnızlık kendine çok bağlar, konforunu kaybetmek korkusunun da etkisiyle yeni birini tanımaya, emek vermeye, kafa yormaya üşenilir, her potansiyel sevgili adayı için türlü türlü bahaneler bulunur, sakin ama aşksız yaşanır ve aşksız ölmüyor da insan..
Bu soguk kis gunlerinde kim ugrasacak sevgiliyle, gorusmekle, tanismakla diyorum kendi kendime, sonra yaz oluyor, bu sicakda kim ugrasacak diyorum yillar oyle gelip geciyor.
Kendini anlat, onu tanımaya çalış, zevklerini, hobilerini öğren, zaaflarını, rahatsız olduğu ögeleri kavra, nerdesin aşkım, burdayım aşkım muhabbetleri, yanlış anladın, doğru anladın kavgaları...vs.
vallahi zor iş!
Ayy nefesim tükendi yeminle!
Cipsimi alıp, güzel bir film izleyeyim en iyisi!
