aşık olduğumuz için, çok önemsediğimiz, ince eleyip sık dokumaktan, sakınan göze çöp batacağı misali için açılamıyoruz. eskiden böyleydi sanırım, çekinmeler , utanmalar. erkek için de , kız için de geçerli. yani duygularını şeffaf, açık bir şekilde direkt belli etmek gerekir aşık olduysan ama, bu işin biraz heyecan kısmı, nasıl yöneleceğinizi düşündürebiliyor. lakin şunu da kesinlikle unutmamak gerek. açıldığınız için pişman olmak, o kadar koymaz, bilakis öz güven kazanırsınız, ama açılmadığınız, açılamadığınız için pişman olmak, sizi duygusal anlamda süründürür.
Çünkü insanın içinde hep bir iç sesi vardır. Ya kabul etmezse ya beni reddederse rezil olurum ve bir daha yüzüne bakamam diye insanın kendini bastırması olayıdır. Belki o kişi kabul edecek ya da reddedecek bilemeyiz. işte o utanç ve samimilik insanı tutukluk ile mücadele etmeye zorladığı için eylemi gerceklestiremezsiniz. Aslında böyle olduğunuzu o kişi bir bilse belkide hiç düşünmeden kabul edecek. Hayat müşterek.
Hayat bunları irdelemeyecek kadar kısa. Sen planlar yapana kadar ömür geçip gidiyor. Ardında bıraktıkları ise sadece pişmanlıktır. En zor adım ilk adımdır derler. O adımı at gitsin sonrası ferahlık. içimde ukte kalacağına cesaretimi toplar sonuçları ile yüzleşirim.
Tabulardan genelde. Ya da "ne cevap verir" kaygılarından.
Bir adam çıktı karşıma; ama öyle cinisyet meselesinden değil, tam karşılığıyla "adam". Dedim ki arkadaş, ben seni seviyorum.
Sen beni seversin, sevmezsin bu seni ilgilendirir. Benim seni sevmek için, sana ihtiyacım yok. Hayatımda olursan birlitke mutlu oluruz, olmazsan ben seni severken de mutluyum.
Sonuç, iki yıldır hayatımda. Zaman zaman boğmak istesem de çok seviyorum.
Yıkın tabularınızı, utanmayın, çekinmeyin. En fazla "o" sevmez...
çünkü bizim toplumda sevgi hep ayıp bir şeymiş gibi gösteriliyor gösterilmese bile öyle hissettiriliyor. çocuğunu uyurken seven babalar çoktur mesela. çocuğu sevdiğini bilse dünyalar başına yıkılacak sanki. ama o da öyle görmüştür işte. neyse nesil değişiyor biraz. umarım sevgi dolu bir toplum oluruz diyeceğim ama pek de umut yok hani. öyle bireysel örneklerle de olmuyor bu iş.
