Korkudandır. Ya kaybetmekten ya da hiç elde edemeyecek olmaktan. Belki de aşkın yükünü kaldıramayacak olmaktan, korkmaktır işte. Ve aşkın en saf en temiz halidir.
Daha henüz ilkokula gidiyorum. Yaşım 9-10. Karşı komşunun kızı ayseli (aysel de aysel ama) kesiyordum hergün. Benim yerime rahmetli annem söylediydi. Aysel, bizimki seni seviyor diye. Kız epey büyük bi de benden. ilkokuldayken küçük kağıtlara yazardık biz. Ortada sınıftan bir arkadaş vasıtasıyla arkadaşlık teklifi gönderirdik. Lisede onun gurubuna girer konuşmak için fırsat kollardık. Üni de açıköğretim olduğundan uzak kaldık ortamdan. Fakat şimdiki nesilde ders notları sağolsun. Sosyal aktiviteler dolu. Bahaneler çok. Ama Cesaret lazım.
Ulan ne gizlicem be. Varya Reddedileceğimi kesin bilsem bile yine yapacağımı yapar saklamam. Bi şekilde belli ederdim kendimi. Olur olur, olmaz olmaz. Ben ne düşünecem ya, beni kaybeden düşünsün yansın ağlasın.
Ben lisede aşık olduğumu anlayınca kaçmıştım ondan,en yakın arkadaşımdı üstelik arkadaşlığımızı kaybederim diye korkup yaşanabilecek her şeyi kökten söküp attım.Hatamı yapmışım evet,aptalmışım..
4 sene boyunca pencere arkalarından sevdim onu,her dershane çıkışı evinin önünden geçtim belki karşıma çıkar diye ve her gördüğümde yolumu değiştirdim farketmesin beni diye.O 4 senede kimseye de söylemedim üstelik onu sevdiğimi,kalbimin en kuytu köşesine sakladım kimse görmedi onu.Çok özel bende yeri,tüm çocukluğum ve ilk aşkım ,ilk acım,ilk mutluluğum ve ilk korkum.
Şimdi olsa gizler miyim hayır,zaten son bir buçuk senedir aşık olmakta planlarım arasında yok.O yüzden problemde yok.
