şaşırtmamıştır. çünkü aşık olurken de onun damarlarında dolaşırsın. ordan kalbine, oradan da ciğerine kadar girersin. ciğerini bilirsin ama bugün, yarın ya sabır diyerek beklersin. belki bi umut düzelir, bu hoyratlığı geçicidir diye yine içine gömersin sevdanı. sonra zamanla içine sığmaz. dudağına gelir titreyerek. itiraz edersin bu gamsızlığa, haksızlığa. göya seni cezalandırır sessizliğini bozduğun için. mesaj atmaz, aramaz, sormaz. aşık olduğun için düşman kesilir sana. öyle ya ona soracaksın aşık olurken, onu sever ve hayalini kurarken izin alacaksın. her şeye o karar verecek. sen de eyvallah diyeceksin. ama demedim. kaybetmeyi göze aldım. savaş ise savaş, nefretse nefret, öfkeyse öfke sonuna kadar aynı hizada durdum. değiştiremedi beni, vazgeçiremedi. onun istediği olmadı. acı da çeksem ben kendi kendime sevdim, içimde yaşattım. o hiç yoktu. azıcık var sanıyordum ama benim ona olan sevgimde o kocaman bi hiç olduğunu kanıtladı. çağırdığımda gelip de son sözü söyleyecek cesareti bile yoktu. gelmedi değil. gelemedi. ayağa kalktğında nabzının sürati onu korkuttu. hareket edemeyip tekrar oturdu koltuğuna. heycanından ürktü. kara gözleri daha da karardı. kömür gibi oldu. hiçti işte. hiçliğini kanıtlayacak ve sevilmenin keyfini bile çıkaramayacak kadar bir hiç...
