aşık olan adamı da sessizleştirir. konuşmak istersin. aradan günler, haftalar, aylar geçer ama sana tek bir cümle kurmaz. beklersin. belki bir geri dönüş yapar diye. dönmez. sanki buralardan uzaklara gitmiş gibidir. ses vermez. ümidi kesersin. sonra bu sessizliğin esiri olursun. odanın tavanlarına ve duvarlarına bakarak sessizliğini sevmeye başlarsın. sessizliği sevme biçimini değiştirmekten ve daha çok özletmekten öteye gitmez sessizliği. bunu bilirim.
bazen şarkılarla bastırılmaya çalışılır, bazen susarsın. sesini unutunca sessizliğine sarılıyorsun. bazen bu sesizlik korkutuyor. sonra bakıyorsun etrafına zaten kimse yok. korkular bile kaçıyor senden. sonra onun sessizliğinde kendimi çok daha iyi tanıdım. ne kadar olgun, dirençli,duygusal bi adam olduğumu gördüm. ne büyük savaşmış içimdeki. her şeyine cepheler açmışım. bazen sessizliğini bile sevdim demeyeceğim sevmedim. artık kendimi kandıramıyorum. açıyorum bi şarkı, şarkılarda duyuyorum sesini.
dünyadaki en güzel sessizliklerden, en huzur bulduğum susmalardan. konuşurdu ama acı sözlerle. katlanamazdım ama ses de çıkarmazdım. sevdiğimden içime atardım. şimdi yok. sessizleşti daha çok sevmeye başladım onu. sessizliğiyle çizdi resmini aklıma. dünyada ona en çok yakışan şeyin sessizlik olduğunu benden başka bilen biri olduğunu sanmıyorum. kendisi de dahil.
allı morlu çiçekli güzel elbiseler giyiyor, mutluluk saçıyor, yanaklarında utangaç kırmızılıklar var, kalabalıklar arasında ama bir eksik. ben yokum, benim olmadığım her yer bir eksik. fakat sesi soluğu yok kulağımda etti mi sana 2 eksik. görüntüler hep görüntüler, tüketilen zaman. onu en çok, en çıkarsız, en delice seven insana bıraktığı kocaman bir ıssızlık ve sessizlik..
Çok ama çok huzur verici. Bir sessizlik var: odanın tavanından halıya kadar inen. Geceleri özlemine, gözlerine, sözlerine dönüşen. Öyle bir sessizlik ki incitmiyor, kırmıyor, anlamını yitirmiyor. Bir cümlesi bile yok fakat yüzlerce cümlesinden Manidar, yol olur uzanır rengarenk bu sessizlik. Hem Dağ menekşeleri de konuşmaz, sessizlik büyütür onları, güzelleştirir. Penceredekileri herkes sever, sever ama gürültüler arasında solup giderler. Hiç Solmayan, çiçeklenen, huzur veren, bir sessizlik kimi zaman. Suyu yağmurdan, rengi güneşten, manası ellerinden...
