umutsuz yazılar yazmakla başlar. sonra içinden gecen ses "kader" diyip durur. kabullenme dönemi. yüreğinde eskisi gibi ağırlık hissetmezsin. kalbinin uçurumlarından düşmeye başlar. öyle yükseklere koymazsın artık. çünkü dönmeyecek ve seni bir daha görmeyecektir bilirsin. onu yaşatan bi tutam sevginin cahili bir insanının bu umutsuzlukta kendine bi yer bulmuş olması da ayrı bir kırgınlık ve umutsuzluktur. umutsuzca yaşıyorum ama belli etmiyorum. o kadar umutsuzum ki gece sabaha karşı uzun uzun yazılar yazıyorum. ne kadar ölümcül umutsuzluklar bunlar! artık seni en az seven benim. mutlu olabilirsin. kendime yakın sana uzağım....
