en hakikisinden bir tespit. vakti zamanında biri tarafından onu sevdiğimi ifade ettiğim için reddedilmiştim. o kadar çok hayalini kurmuştum ki resmen rüyamda sevmeye başlamıştım. onu göremediğim zamanlarda sabahtan akşama kadar resmine bakarak özlerdim. o insana her şeyi yakıştırırdım. sevmediğinden midir nedir bilmiyorum ama aşkı hiç yakıştıramazdım. malesef haklı çıktım bi süre sonra. ona duygularımı ifade edince bi sinirlendi, bana kendince savaşlar açtı, mesafeler koydu. sindiremedi. olgunca karşılayamadı. benimle konusmak istemedi. beni dinleyecek saygıyı bile göstermedi. evet ona yakışmamıştı. büyük gelmişti. içinde kaybolmuştu...yakışsaydı keyfini sürerdi. uzun uzun gülümserdi bana. teşekkür ederdi. saygı gösterirdi. ben de ona görkemli taç kapılar olurdum her gelişlerinde. nasıl bu kadar kendimde emin olabiliyorum onu da bilmezdim, her soruşlarında. hem kim bilir belki de yakışırdı bu kadar sevmeseydim. zaman sadece birazcık zaman verseydi, elini çenesine yaslayıp beni dinleseydi, sadece dinleseydi...
Bunu farkediyorsan ya da böyle düşünüyorsan ilk tanımı okuma zahmetine girmedim ama bana göre ortada aşk diye bir durum yok. Sizi sevmeyen birine aşık olsanız bile hatta o sizi Türk filmlerinde klişe sahnelerde olduğu gibi arkadaşları ile alaya alsa bile siz aşıksanız aşıksınızdır duruma formül aramazsınız.
o dakikadan sonra da pek bi şey değişmez aslında. o kendini başkalarının aşkına ve kalbine yakıştırdıktan sonra bunun önemi ortaya çıkar. 3 günlük dünya, seven birini bulmuş da naza çekiyor millet kendini. ne gerek var bunlara. boş işler. bütün türk kızları kendini prenses sanıyor. ne geliyorsa başımızdan bu yüzden geliyor. ister inanın ister inamayın. artık bizden önceki nasıl bi havaya soktuysa. sisten yanına yaklaşılmaz gibiydi. koy ekmeğin arasına beyaz peyniri ısır, sözlükte takıl asosyal ol ondan sonra.
Sitede gördüğüm en güzel başlık... açanın vizyonuna sağlık...düşünüyo tabii ki insan... Tüm ilgim senin üzerinde görmüyor musun diyen adama "ben buna değmem" demek. Iste bu! Yada hissetmek.. yaşanan her ana yazık eden bir yargı olarak kalıyor adeta..söylemek ruha ne ağır geliyor. söyleyince sanki ağızdan kül püskürtüyor bünye. Bosuna buralarda birseyler karalıyoruz işte! Canımızı sıkıyoruz..
havaya karışıyor tüm sözler, bu iç çekişler..
sevilmemenin, karşılıksızlığın ne demek olduğunu iliklerine kadar hissetmeyen, hep birileri tarafından- üzülerek söyĺüyorum ama gerçek bu- şişirilen bir insanda aşk, sevgi, fedakarlık, hüzün gibi kavramlar iğreti durur. bazı şeyler onun ızdırabını, özlemini yıllarca duyan insanların gömleğidir. onlar ne renk, beden ya da ölçüde giyerse giysin üzerlerine cuk diye oturur. ağır sözler edip en güzel duygularımızı inciten insanlara nasıl yakışsın ki? yakışmazdı, yakıştıramazdım. bana aşık değildi, aşık olsun diye bir derdim de yoktu,belki zamanla severine olan inancim vardı, sağolsun onu da gömdüm. Öyle ya 3 günlük dünyada bana mı kalmıştı? gözlerinin içi tedirgindi, bahanesi çoktu, ayakkabısını giyip gelmeyecek kadar üşengeçti! nasıl yakıştırabilirdim ona? aç, susuz, onsuz, sonsuz, tırnaklarımla kazıyarak büyütmeye, imar etmeye çalıştığım duyguların üzerine tek bir taş koymadan onları yıkan ellerine, yüreğine, sözlerine söyleyecek sözüm yoktu..
yazmamak lazım böyle insanlar için bende birini geride bıraktım senin uzun uzun yazdıklarını okumuyorum dedi bana bende zaten bir daha öyle yazmayacağım senin için dedim inanki tek kelimeyi haketmeyen insanlar var emote ile bitirdim ilişkiyi.
