birçok insanın hayatının kimi dönemlerinde en çok istediği ama zamanla istenmeyen insan olarak kendini aşk acısının içinde bulduğu ihtimal denizi. kim istemez aşık olduğu birinin göğsüne uzanıp kalp atışlarını dinleyerek uyumayı. herkes ister. fakat olmaz çoğu zaman. sevdiğin insan seni sevmeyebilir, seninle bir ilişki düşünmeyebilir de neden her zaman bu şanssız grup içinde olmak zorundayız onu anlamıyorum. ben bu durumun sevilen insanların ön yargılarından kaynaklandığını düşünüyorum biraz. bak zamana, sana olan ilgisine yalansa çiz. bak zamana gerçekse, samimiyse dur bi düşün.
hayatımın bir döneminde görüştüğüm bi insan vardı. uzaktaydı. görüştüğümüzde içimiz birbirimize ısınmıştı. arada mesafeler olduğu için o ısınma soğumaya dönüştü zamanla. birkaç ay hiç görüşmedik. bi mesaj bile atmadım. o da yazmadı. çok iyi anımsıyorum. bir gün mesaj atmıştı. biraz konuşmuştuk. uzaklıktan yakınmıştı. yanında birini istiyordu. hastalandığında hastaneye gidecek birinin olması yanı başında onun için çok önemliymiş. geçen zaman içinde hep bunları düşünmüş. tek başına düşünme şeklini ve bi insanı değerlendirme faslını pek sevmesem ve adil bulmasam da ona biraz hak vermiştim. bu süre sonunda biriyle görüşmeye karar verdiğini. sonra sevgilisi olduğunu söylemişti. ve bana en son onun hakkındaki fikirlerimi söyledikten sonra dediği şuydu:'' doğru kişi, doğru yer, yanlış zaman.'' diye bir cümle kurdu. duygulandı, üzüldü ve daha birçok şey...
unuttuğumuz bir şey olduğunu hatırlatmıştı bana, bazen nasipten öteye geçemezsin...
Aşık olduğun kişiyle sevgili olmak, evlenmek, çocuk büyütmek.. Güzel şeylerdir lakin bana aşık olmuyo. Tamam bende aşık değilim belki ama en azından ondan hoşlanıyorum. Başka birini tanımak da istemiyorum. Sadece onu istiyorum. Severus snape gibi olucam ben. Tek tabanca. Parkta çocuklarıyla oynarken bi ağacın arkasından bakar iç falan çekerim bende. O versiyonu olurum.
