hayat öyle hırpalar ki bazen insan gönlünün kapısını penceresini her bir yerini kapatır. gönül istese bile yıkamaz o duvarı. çünkü yıkmaya gücü kalmamıştır. o çabaladıkça alışmıştır sırtından hançerlenmeye.
güneşi görmeyi çalışır perdenin arkasından. güneş ne kadar parlasa da o gönüle güç veremez. yorgundur çünkü adım atmaya takaati yoktur. halbuki istemez mi onun da tek derdi sevdiceği olsun. istemez mi yağmurlu bir havada beraber oturup film izlemeyi. istemez mi ona sarılıp uyumayı...
bazen çok kolay anlık bir sebepten bile olsa insan bazı dönemler kolay kolay sevemez kimseyi. suç kendinde değil onun yetiştirdiği kalbi kırıp dökenlerdedir.
Ya doğru kişiyi bulamamış ya da yeterince üzüldüğü için kimseyi sevemiyorum olabilir. kırıla kırıla kalp mi kaldı da aşık olalım? ne zaman birinden hoşlanıp seviyorum galiba desem gene birden soğuyorum mesela. kimseyi sevememek de kafayı yedirtiyor. zor bir durum. umarım bu kuyudan Bizi çıkarabilecek kişileri buluruz sevgili yazar dostlarım. ihtiyacımız var gibi gibi.
aşık olamayan insan gerçek aşkı arayan insandır. beklentileri okadar fazladırki,bir türlü aşık olacağı insanı bulamaz. ve kolayca aşıkda olamaz. aslında bu insnalar çok yoğun yşarlar duygularını o yüzden de kolay kolay aşık olmazlar.seçicidrler.
