önceleri yalnız başladım bu hayata. odamda yalnızdım, salonda yalnızdım; dolmuşta yalnızdım; fakültede yalnızdım... artık öyle bir duruma gelmiştim ki, kendi kendime konuşmaya başladım. önce odamda, sonra sokakta. herkes deli gözüyle bakmaya başladı bana. ama kimseye anlatamadım kendi kendine konuşan insanın deli değil yalnız olduğunu.
sonraları kulaklık kullanmaya başladım. bu insanların bana bakışını,onlara göre, düzenliyordu. çünkü herkes telefonla konuştuğumu düşünüyordu.
yine böyle bir sabah okula gitmeye karar verdim. kalabalığın içinde yalnızlığımı en çok yaşayabildiğim yer olan dolmuşa bindim. eğer dolmuşa bir grup arkadaşınla binmediysen yalnızlığın hat safhaya ulaşır. çünkü etrafın arkadaş gruplarıyla çevrilir ve sen onların laf kalabalığı içinde kaybolursun. ayaktaki arkadaş grubunu bozmamak için boşalan yere kendim oturdum.
yokuş yukarı tırmanmaya çalışan dolmuş penceresinden binaların yalnızlığını hissederken birden dolmuşun içerisine göz gezdirmek geldi içimden. 1 metre ilerimde, yalnızlığından zevk alır bir ifadeyle gördüm o'nu. ayakkabıları, duruşu, vücudu, yüz ifadesi ve kısa saçlarıyla yalnızların kraliçesi gibi duruyordu. tek yapabildiğim seyretmekti. içimde yalnızlık azalıyordu ama saçlarının tam tersine insani duygum(sevgim) uzuyordu.
dolmuş durdu, kapı açıldı, önce o ardından ben indim. benim fakülteme doğru ilerledi. peşinden gittim. bur fırsat bulup karşısına geçtim. elinde bir kağıt, yanımdan geçerken ufak bir bakış ve ömrümün en tatlı kısa saçlara sahip insani... dönüp dersine girdim.
aradan günler geçti. ben tekrar kendi kendime konuşmaya başladım. artık ömrümün en yalnız ve en insani duygulu haline gelmiştim. saçlarını anlattım kendime ge şiirler ithaf ettim onlara.
tekrar ölmeye başlamıştım. ama bu sefer dolmuşta gördüğüm "yalnızlıktan zevk alır" bir ifadeyle.
