size aşık olan bir kadını aldatmaktır. intikam alır mı bilinmez ama aşkının kirlenmesine sebep olacağı şüphesiz.
Şimdi ben konuşurum da sen anlar mısın? Bu kadar duyguyu bir arada gördün mü hiç? Her sabah penceresinin önüne, kuşlar yesin diye ekmek ufalayan bir kadının ölüşünü izledin mi? Kendi hayatına perdesiz bir pencereden baktın mı? Yüksek perdelerinde gezindin mi bir şarkının? Bütün çıplaklığıyla karşında duran yalanlarınla son bir kez deyip seviştin mi?
Kaç defa kandırdın kendini? Senin olmayan kadınların vücutlarında. Aşk aşktır deyip dünlerde kalmadın mı? Günler hiç mi seni ezip geçmedi? Hiç mi üzerinden beyaz kelebekler geçmedi? Ege kıyısı boyunca koşamadın mı çocukluğuna?
Bu geceler, saçlarım kadar uzun olamıyor. Güneş kadar hızlı doğamıyorsun. Tam ancak parmak uçların değecekken bulutlara, acının rengi olmaz diye seni papatyalara iten birini bulamıyorsun. Aramıyorsun da. Senin kimseye ihtiyacın yok ki. Kendine bile ihtiyacın yok. Zaten kendinde değilsin ne zamandır.
Yarısını ancak anımsayabildiğin zaman dilimlerin var. Gökyüzünün avuçlarım olduğunu zannettiğin dilimler. Bütün anılarımızı dilimlemişsin. O filmi daha dün izlemiştim. Kalbin bir sözcük öbeği gibi her cümlemin içinde çarparken gök bilimi saymıştık, göğe ağlayarak bakmayı.
Diyecek öyle çok şey olmasına rağmen o kadar kelimesizim ki. Çaresizim. Üzerimde beyaz bir elbiseyle, hatırladın değil mi, deniz kenarında bir akşamüzeri? “Beyaz gül, güvenilecek güldür.” Demiştin. Neden fısıldadığını sormama fırsat vermeden dudaklarımdan kaydı dudakların. Son kez sarılmak isterdim sana, denizle dolsun diye içim.
Gece olduğunda, sarhoşların eşlik ettiği şarkılar yetmediğinde ne yapacaksın? Nefesimi tuttum, bakışlarımı duymanı bekledim. iki masa arkandan hep seni izledim. Nefesimi tuttum, sana verdim. Omzuma bir şal aldım, ağladığımda hep üşürdüm. Yalınayak gezinirken gözbebeklerimde, yüreğimi aşındırarak kaçan senin hangi karakterindi?
Gece yarısı ıssız bir sokakta, kaldırımın kenarında gördüğün kadın, hayat kadınıdır; hayatının kadını değil. Yine olsa yine yapardın biliyorum, yine yapsan yine affederdim. Kendime kızıyorum. Ama bir yaz gecesi gibi bakardın sen bana, “bir sincap varmış” diye başlardım anlatmaya. ilk karşılaşmamızı hala hatırlarım o çatı katında. “buradan atlayacaksın ama, ya ölmezsen?” demiştim sana. Ölmekten çok, uçmak istediğini söylemiştin hayranlıkla bakarken yıldızlara.
Çehresine kuşların konduğu, yorgun bir adam vardı karşımda. Bakışlarım dökülürken gömleğine, aşık olmuştum telaşla. Bir şişe hikayeni paylaşabilmek için iki kadeh çalmıştın büfeden. Çocukluğumuza ahşap bir pencereden bakarken birer tütsü yakmıştık korkularımıza. Üşümüştüm yine, ellerini giydim. Senden sonra mektuplarınla dizlerimi örttüm, biliyorsun ben çok üşürdüm.
Var olmayan bir ülkeden neşeli bir müzik akıyordu gökyüzüne. Biliyorum aynı şarkıyı biz söylesek sokaklar ağlardı hem sağır hem kör talihimize. Sokaklar da biliyordu, sıra sıra dizilmiş renkli binalar da: saçlarını okşarken ellerim sevgiden utanırdı.
Vücudunu karış karış ezberledim ömrümün en ıslak anında. Acımalıydı kollarım, kanatların kopmalıydı. Tenlerimizde ülkeler keşfetmeyi öğreniyorduk, atlantis’i kıskandıracak kıtalar bulurken senin akdeniz gibi sıcak tenin benim iklimim oluyordu. Elini belime dolasan ben bu hayattan hiç düşmem sanıyordum. Benim parfümümle senin saçlarının kokusunun göbeğinde, düşünsene.
Aynana yansıyan onlarca kadından daha üzgün, öpüşünün yanağımda dans edişini izliyorum şimdi odamdaki el aynasında. Ayna kırmanın bedeli 7 yıl uğursuzlukken kalp kırmanın bir bedelinin olmaması deyip susuyorum bir taraftan gülümserken.
Ayaklarımda yosunlar var, dudaklarımda denizin tuzu. iyimserlik yağdırıyorum etrafıma bütün suratsızlığımla. Saçlarım acıdan yapılmış, bir çocuktan bir baba yaratmış. Biri sanki hikayemdeki her şeyin ucundan ısırmış. Birisi bir sözüyle çat diye kırabilmiş orta yerimden. Ben çizmişim, başkası doldurmuş içini.
sonsuza kadar mutlu yaşamışız. Ama farklı hayatlarda...
