tuhaf hislerdir. hiç unutmam '' önce sen sok, sonra bana sok '' demiştim.
ne diyon oğlum dedi. ağlayacam ekmek çarpsın ya diye bağırdım. örtmen sus kuki dedi. sustum. heytt eski günler be.
nerde çıktı bunlar amk ya düşünceleriyle bir yusuf yusuf korkusu.
korkudan başka bir şey hissetmezdim ben o zamanlar bir de çok korkardım. yıllar geçti iğne yiye yiye delik deşik olduk iğne falan vız geliyor şimdi. ama koca koca adamlar hala korkuyor iğne yemekten komik.
bir yanda tepinen arkadaşlarınız bir yanda iğneyi görünce bayılanlar...
cesaretinizle herkesi kendinize hayran bırakmak ve tepinenlerin korkusunu az da olsa azaltmak için öne atılırsınız. ben... bana vurun ilk aşıyı dersiniz.
öğretmeniniz size gururla bakar. ve sınıftakiler de hayranlıkla... siz cesursunuzdur artık.
ama büyük görev bitmemiştir henüz. ağlamamak zorundasınızdır.
hemşire abla aç kolunu dediği vakit midenizde kelebekler uçuşur, heyecanlanırsınız. aşıyı bittiğinde gözleriniz dolu fakat cesurca bir gülümsemeyle etraftakilerin hayranlık dolu bakışları altında yaralı bir asker misali sıranıza gidersiniz.
1 hafta öncesinden aşı vurulacağını öğrenip " ilk ben vurulucam " havasında ilerlerken sağlık personeline mahur bakışlarla koridorda bir düzine öğretmen eskortuyla hırsız polis oynamaktır.
kurbanlik koyun gibi hissetmek, eger asicilar biraz otoriter ise kacis olmayacagini bilerek siranin kendine gelmesini beklemek, yok eger lay lay lom havasinda bianda ortalik karisirsa var gucunle siniftan kacmak, eve kadar kosmak. nazi kampindan kacsam bukadar sevinirdim, donup okula bakip geride kalanlar icin uzulurdum hatta.
En kestirme nereden kaçarım lan, yoksa kaçmasam da en birinci ben olup hava mi atsam, yok yok kaç amk kaç koş kurtul gibi düşüncelerdir.
Evet hepatit aşim dahi yok, school break dizisini ben cektim. Kaçarlar, kaçar.
Hayir o hemşireler de acayip suratsiz ve eli ağirdir.
Boyle tatli sempatik, seker cikolata veren vardi da biz mi korkmadik aşidan denilesi...
