en çok sevenin, en çok seviyormuş gibi görünenin hükümranlığı altında yaşadığı sevişim şeklidir. anayasasını nazlı olan yazar. aşıklar vatandaş, maşuklar genellikle kraliçedir. vergisini sevgisiyle ödeyen, sevdasını çiçek gibi yeşerten her aşığın mutlak kaderi, güçle, hırsla zehirlenen otoritelerin acımasız ve yüreksiz ayakları altında ezilip ihanete, hakarete uğramaktır. aşkın krallığında her aşık halklaşırken her maşukta canavarlaşır. bu karadüzen ezelden beri böyledir, neye haddinden fazla değer verirsen mutlaka bir gün onun altında ezilirsin.
aşkta demokrasi yoktur, verilen her söz senettir.en çok seven hep ötekini baş tacı etmekle mükelleftir. eğer bu sahnede kendine biçtiğin rol aşıklıksa başındaki ne kadar değişirse değişsin sonuç asla değişmeyecektir. bu düzeni ancak kendini dizginlemekle yıkabilirsin başının üstünde yer verme kimseye yanında yer aç her şeye. maşukların sözünede vaadinede güven olmaz. kendi yasalarına göre oyna kırmızı çizgilerin, iç politikan, dış politikan olsun. anayasal haklarından taviz verme, hiç bir insanla dostluktan öteye gitme, bunca aşığın acısından ders çıkar, öyle kıymetli derin bir sevgiye hiç bir insan layık değil bunu unutma.
huzur aşkın proleteryasında, sev ama yandaş değil yoldaş ol. hayatın amacı birini anlamsızca, hormonların güdümünde yücelterek bir illüzyona kapılmak değil. aşkın monarşisinde mutluluk en ucuz yalandır yalancının mumu da yatsıya kadar yanar. en kötüsüde o mum söndüğünde öyle üzülürsün ki gerçeği kabullenmemek için her şeyi yakmak istersin. sonra o mutlak gün gelir aşkınada monarşisinide yedi sülalesinede söverken bulursun kendini. küpe yap bunları.
