iskender pala'nın "kitab-ı aşk" kitabında bu soruna iyi şekilde yer verilmiştir.
Oysa aşk iki kişi arasında asla eiştlenmeyen bir şeydi.Allahaşığın uğraştığı sevgiyi maşuktan esirgemişti.Bunun içindir ki aşıklarya kendilerine verilen derdin aynısının sevgiliyede verilmesi yada sevgilideki vurdumduymazlığın aynısı ile kendilerine de ihsanda bulunulması için yakarır dururlar.isterler kiAllah aşkı seven ile sevilen rasında eşit bölüştürsün...
Oysa aşk bu demek değildir.Seveni sevmek kolaydır;magfiret o sevmediği zamanda onu sevebilmektir. Gerçek aşık bilir kikendi içindeki aşk ateşinin aynısı sevgilide de vardır ve gönülsüz de olsao da aşkı duyumsamaktadır.Ne var ki sevgili çok sabırlıaşık ta sabırsız oldugu için bu aşk yarası tek taraflı kanamaktadır.O acılaro ayrılık vehasret ateşleri aşığı yakıyorsa öte yandan da pişiriyor demektir...
Aşık ancak bu pişme sürecinde ham iken oldugnçiğ iken kâmil olur.Çünkü aşk yolunda varılacak merhalelerin en yücesiaşkın olgunluğu ile kendi dünyasını kurabilmektir.O mertebeye gelindikten sonra aşk uğrunda can vermek aşığa âsân gelir.
