hayat kimi zaman çok boş kimi zaman bize vaat ettiği şeylerle hep bir umut kapısı aralamaktadır. hep o küçük çocuğu canlı tutma çabası hep ya o giderse korkusu içimi ürpertmiştir çoğu zaman çoğu zaman büyüyorum ben dediğim vakitler olmuştur. arkamı döndüğümde kendime o kadar çok kızdığım şeyin olması geriye döndüğüm zaman aslında yüzümde ufaktan bir tebessümün oluşmasına da sebep olmuyor değil.
kimi insan kocaman bir yüreğe sahiptir, tabiatı, kainatı insanı sorgusuz sualsiz sever. i̇nsan özünde sevmek için var olan bir yaratıktır, insan kendisinde olan eksiklerin dışa yansıması olarak her zaman nesnelere ve şahıslara ilgi duymuş onları sevmiştir. bu sevgi boyutlarına göre değişir. değişmesinin sebebi insanların statüsüne olandır. anneye olan sevgi ile arkadaşa duyulan sevgi elbette birbirinden çok farklıdır.
sevmek evet sevmek emek isteyen sevmek insanda kalp isteyen bir soyuttur. sevmek parktaki çocuğun kafasını okşamak sevmek bankta oturan yaşlı amcanın hatırını sormaktır. sevmek sevilmektir. sevgi denilen şey somuttur diyerek nasılda işin içinden sıyrılıveririz her defasında nasılda kaçarız sevgiden sevmek karıncanın yuvasına basmadan geçmek sevmek güvercinlere mısır atmak gibidir sevgi tomurcuklarınızı saçarsınız ve onlarda birer birer toplarlar. sevmek basittir. sevmek gözlerini açmaktır. ama aşk işte aşk acı verir birine bağlanmak bir kuşa yem vermekten çok farklıdır. birine bağlanmak kendi boyutlarında kuyu kazmaya benzer birine bağlanmak, kırılacak bir dala bile bile oturmaya bile bile düşüp kırılmaya benzer. aşk gerçekten soyuttur gerçekten korkutur aşk çakıl taşlarına benzer tıpkı parlaktır ama bakınca görebilirsin aşk karşılık bekler aşk godotu beklemektir beklide ama aşk acıdır aşk sabretmektir ama aşk ölümdür kimi zaman sadece onun bir sözüne bakar aşk reddedilmeyi kaldırmaz aşk kırılmak istemez aşk sana aşığım diye haykırmayı yeğler onun bir cümlesi bazen yeter. aşk platonik olarak ölmektir. aşk ki bir ömrü yalnız geçirmektir aşk bir ömür acı çekmektir
