can yanışında nirvana yaparak, metanetle bazı şeyleri kabul edebildiğimiz andır.
olgunlaştırır, çok derin yaralar açar ruhta ve kalpte. sonra bunlar bir daha açılsın diye kapanır.
inancın bittiği an bitkisel hayata girmek gibidir. kalbin ölümü gerçekleşir bu kez beyin yaşar. bazen kötü hatıralardı hatırlar, genellikle de güzel olanları... içinizde büyüttüğünüz şeye aşk diyemez olursunuz, bağlılık dersiniz, alışkanlık dersiniz...
ama asla bir daha aşık olmak istemezsiniz.
sonu mutlu biten aşk yoktur diyemeyecek olsam da hep aynı çizgide mutlu giden aşk yoktur. bunu bilirim. sevgideki iniş çıkışlardan daha ani ve daha dozu yüksel olur bu değişimlerin. aşk gerçekten kalbi kavurur. hissizleştirinceye kadar da terketmez.
değer verdiğinizin hiç değmeyecek biri olduğunu gördüğünüz, sevdiğinizi sandığınızın iki göz yaşından öte olmadığını fark ettiğiniz, her kalp çarpıntısının aşk olmadığını anladığınız andır . *****
(bkz: aşk yakalar seni)
Her şey bitti artık dediğimiz zamanlar olmuştur; aşktan elimizi eteğimizi çektiğimiz her gün aynı gökyüzüne bakıp iç geçirdiğimiz dar vakitler yorgunuyuzdur mutlaka hayatımızın bir bölümünde. Her şey birbirinin aynısıdır: Deniz bildiğimiz maviliktedir, güneş artık ısıtmaz içimizi temmuz sıcağında bile. Her gün bildik yüzlere aynı selamlar verilir ve her sabah üşenmeden taktığımız maskelerle yeni bir güne daha başlarız. Yeniden... Yeniden... Yeniden... Oysa hiçbir şey yeni değildir; hatta aksine her gün hayatımız bir parça daha eskimektedir. Heyecansız, dingin, suspus bir hayatın sürgününde geçmektedir artık günlerimiz ve içimizden kimseye ne şikayet etmek gelir ne de buralardan çekip gitmek... El ele tutuşmuş her sevgili bir parça daha içimizi burkar, her ayrılık şarkısı içimizi bir kez daha kanatır... Biten aşklarımızın hepsine bir türkü yakarız, artık geçmiş oldu hepsi diyerek... Ve tam da her şeyden ümidi kesmişken çıkageliverirsin, özür dilerim geç kaldım dersin. Başlarsın anlatmaya kendini. Hiçbir şey ses vermez olur, zaman durur; ama sen akmaya başlarsın içime doğru bir çağlayan gibi... işte o an aşk yakalar seni...
mehmet coskundeniz
çevrende mutlu ve aşık bir çift görmediğinden, kendi ilişkilerininde de hoşlanmadan öte bir his barınmadığını fark ettiğin ya da daha kötüsü aşık oldum sanıp kırılıp döküldüysen o zaman aşka inancının kalmadığı andır. **
masumiyetini kaybettiğin andır. artık çocuk değilsindir çıkar ilişkilerine inanırsın paranoyak olursun. sonra bambaşka biri girer hayatına yada sen öyle zannedersin ve bu kısır döngü evleninceye kadar devam eder sonra anlarsın aşk tek taraflı tadına varılabilen bir duygudur karşılık beklenmez.
