bir gün kantinde çay almış, masa seçip oturacak yer bulma yarışına girmişken gözüne çarpan güzelliklerin yarattığı alevle; aşkın yer ve zamanı olmaz.
minibüste yer verdiğin ışıltılar saçan bir nur yüzlüye duyulabilen masum duygularla; aşkın yer ve zamanı olmaz.
misafirliğe gittiğin bir evde tuvaleti ararken koridorun kenarındaki odada, nefesini duymadığın ama yakıcılığını hissedebildiğin bir meleğin uyuduğunu gördüğünde hissettiğin çarpılmayla, evet; aşkın yer ve zamanı olmaz.
zaten aşkın yeri zamanı ahlakı olsa aşkın gözü kör olmaz; ahlak dinlemeden dünyayı kavuruculuğu olmaz. aşk umulmadık anda çarpar tüm güzelliğiyle, çektirdiği acının tadına hayran bıraktırır deli gibi. acı çektirerek tatlandırır hayatını. yersizlikler yaptırabilen, utanç duygusunu asimile ederek düzen dolu hayatın gelenek göreneklerini bozandır. bu kadar (gbkz: yersiz) bir duygunun nasıl bir yeri bir zamanı olabilir ki...
o yüzden bazı aşklar erken yaşanır, bunun farkına varmak insana en büyük hayal kırıklığını yaşatandır. olgunluk tek taraflı kazanıldığında ve bu olgunluk görmeyi sağladığında gelecekte olabilecek olan ama artık şansı kalmamış aşkı, kocaman bir parça kopar erir gider kalbin deriinliklerinden dışarı.. öbürü nefretiyle başa çıkamaz, bakış açısı sınırlıyken gerçekler sadece isli camlar arkasındaki acı saçan kandiller olur gözlerinde. beriki ise o kandillerin parlak ışığında dindiremez içindeki sönmüş ateşin ruhunu delip geçen dumanını.
veyahut geç çıkar ortaya aşklar bazen hayatta, daha önce nerelerdeydin diyesi gelir insanın bağıra çağıra. bir ömür geçti yollarımız çeşitli yerlerde kesişmişken niye açılmadı kapıların bana..şimdiyse, seneler sonra...
