1.
-
ruha atılan oklardı a$k, her isabet ettiğinde parçalıyordu geçip gittiği yeri.. umutsuzca haykırıyordun, özne senken, nesne
oluyordun daha ne olduğunu anlamadan.. sessizlik yetmiyordu artık, sarıldığın çaputlara sıkıca tutunsanda ufalanıp
gidiyordu seni gerçekliğe bağlayan bağlar.. yanaklarında hissettiklerin yağmur değildi, sadece kanıyordun.. farketmedin
ezildiğini, küçülürken sığamadığını bo$luklara.. evren büyürken, ufaldın.. ve a$k ayakları altına aldı seni.. aynalara
bakınca onu gördün, oysa görmen gereken sendin.. bu kadar basitti, a$k senin yansımandı, onda hayat buldurduğun.. sen kırdın
aynalarını sonra, dayanamadın, susturamadın içindekini.. yıkmaya ba$ladın kurduğun krallığı.. ve dağılırken farkettin..
sadece ve sadece 'ben' olduğunu.. a$k da sen'e yer olmadığını.
