bazen paradoks olabilecek bir sorunsaldır. kişinin duygu yoğunluğuna göre değişir. bazısı aşkını sonsuza kadar kaybettiği ve hayalini kurduğu geleceği, aşkı yaşayamayacağı için üzülür ama kimi de vardır geçmişte sadık bir şekilde sevdiği ve çok anılar yarattığı sevdiğini kaybedince bu anıları hatırlayıp acı hisseder.
hiçbir şey düşünmek istemiyorum. çünkü kafamı 5 dakika yanlız bırakınca hemen müzeyyenle yaşadığım anılara dalıyor ve kendimi üzülürken buluyorum. acıyı hayatımda ilk defa bu kadar hissediyorum. kimseyle yaşamadıklarımı, yaşamak istemediklerimi yaşamıştım çünkü onunla ve inanmıştım.
acaba diyorum bu kadar yaşanmışlıkılarım olmasaydı, her şarkıya bu kadar anlam yüklemeseydik, her şiiri bize yazılmış gibi hissetmeseydik dahi çeker miydim bu acıları?
gitmeseydin halbuki, ne dert negam ne keder ne de sorunsal kalırdı. ben yine mutluluk 8 harftir ve m ile başlar demeye devam ederdim.
sevgilim benden ayrıldığında beni hala sevdiğini lakin babasının istemediğini söyledi akabinde beni arıyan o adam açıkça uzak durmam gerektiğini söyledi evet yıl 2013.
her neyse kafanızı yastığa koyarsınız başlar anılar işte dur durak bilmez film olur gözünüzde ortak sevdiğiniz müziklerde soundtrackları olur o filmin.
ilk öpüştüğünüz yer dolaştığınız kadıköy sokakları bire birer öldürür.
anılar acıtır hep insanın içini. aşk pişmanlık bırakır hep arkasında. daha iyisi olabilirdi düşüncesinin verdiği pişmanlık aşkın en büyük silahıdır belki de.
