Aşk hakkında araştırma yapan bilim adamları, aşkın bir kimyasal reaksiyon olduğunu söylüyorlar. Vücudumuzda aşk molekülü olarak bilinen feniletilamin adlı madde, doğal bir kimyasaldır. Beynimizde bu maddenin salgılanması, biri ile bakıştığınızda ve el ele tutuştuğunuzda olabiliyor. Kalbin hızlı atması, yüzün kızarması, ellerin terlemesinin sebebi de bu madde aslında.
Hepimiz aşık oluruz, aşık olduğumuzda ise bakın vücudumuzda neler oluyormuş.
Dopamin ve noradrenalin salgılanmaya başlanıyor ve kalbimiz yerinden çıkacak gibi atıyor, eller terliyor, tansiyon yükseliyor. Vücudumuz o kadar fazla hormon salgılıyor ki, yemek yeme ve uyku düzenimiz bozuluyor. Hiperaktif oluyoruz. Aşık olduğumuzda seratonin hormonu çok düşüyor, depresyon, korku ve takıntılar ortaya çıkmaya başlıyor.
Nasıl aşık oldunuz derler, ama aslında hiçbir şey tesadüf değildir. Bir aşk aradığınızda, vücudunuz hormonlar ile koku yayarlar, dişi ya da erkek bu kokuya cevap veririz. Yani aşık olmak istediğinizde olursunuz. Bilim adamlarına göre, yanınıza gelen biri, beyninizdeki dopomin salgısını harekete geçirirse, sırılsıklam aşık oluyorsunuz.
Peki aşkı bir hastalık olarak kabul edebilir miyiz? Aslında evet. Uzun zaman önce psikologlar, aşkın bir takıntı hastalığı olduğunu kabul ettiler. Buna göre, karşınızdaki insana duyduğunuz sevgi ve hoşlanma, zamanla ona karşı belirli bozuklukların oluşmasını sağlıyor ve takıntılı bir ruh haline giriyorsunuz.
Yapılan araştırmalarda, heyecan ve ölüm korkusu aşkı tetikliyor. Romantik bir müzik eşliğinde dans etmektense, bir felaket esnasında insanlar daha fazla aşık oluyorlar. Bunun sebebi, korku esnasında aşk ile aynı hormonların salgılanması olarak kabul ediliyor.
Her ne kadar kimyasal bir seri etkileşim ve hormonlar kontrolünde olsa bile, bir ömrü aşk içinde bir olarak yaşayan ender insanlar gelir aklımıza.. Böyle bir aşk bulacaksak, bütün tepkimelere ve ruhsal saplantılara razıyız.
