insan nefsi güzel şeylere bakmaya düşkündür.
Göz kalbin elçisidir.Onun tarafından görevlendirilir. Güzel ve manzaralı birşey bulmuşsa memnuniyet duyar.Fakat göz çoğu defa, kalbin başını belaya sokar.Zira öyle güzelleri haber verir ki . ne hepsini elde etmeye,ne de ayrılıklarına tahammüle kalbin gücü yeter.
Bakışlarını Allah'ın izni haricinde salıverenlerin hasretleri devamlı olur. Çünkü bakmak, sevgiyi doğurur ve kalp bir alakaya sahip olur.Sonra bu alaka kuvvetlenir;vurgunluk derecesine varır. Ve kalbi kaplar.Göz bakmaaya devam ettikçe, vurgunluk hali, kalpten ayrılmayacak bir sevgi halini alır. sonra bu aşırı sevgi,aşka döner ve çılgınlık halini alır.Artık kalp köle olmuştur.Ve layık olmayana kulluk etmeye başlar.Bütün bunlar bakmanın cinayetidir.
Bir kral iken, şimdi bir esirdir o.
Kalp düştüğü haller için gözden dert yanar.
Göz ise:"Ben senin memurundum.Bana görev veren sendin." der.
Bütün bunlar, Allah'ın sevgi ve bağlılığından boş kalan kalplerin belasıdır. Kalp, Allah'ı sevmek için yaratılmıştır.Bu yüzden, sevgilisi"O" değilse kulluğu başkasınadır.
çözemedim bir türlü aşk denen şeyi sözlük. ilk başta bir beğeni bir hoşlanma gibi başlıyor zamanla öyle şiddetleniyor ki nefes aklını, beynini, kalbini kısacası bütün benliğini işgal ediyor. bir şey yapamaz hale geliyorsun. bütün isteklerin "ben" diye başlarken zamanla "o" da dahil oluyor bu isteklere hayallere.
zaman geçiyor sözlük. sonra bir şeyler mutlaka yolunda gitmiyor, bir şeyler tükeniyor tüketiliyor. o zaman önce kendine kızıyorsun "nedenler" arıyorsun bulamıyorsun. o aşk sandığın şey bitmiş gitmiş sadece acı çektiğinin farkına varıyorsun zaten bir süre sonra da vazgeçiyorsun.
aradan uzunca bir zaman geçtikten sonra tekrar birine aynı duyguları hissettiğinde bir öncesinde yada daha öncelerde hissettiklerinin ne kadar önemsiz olduğunu fark ediyorsun. hatta aşk değilmiş o diyebiliyorsun.
bilmiyorum neden böyle oluyor aşk denen şey git gide şiddetleniyor mu yoksa gerçek aşk denilen şey gerçekten yok mu?
