aşk, aşk!...
söylerken bile insanın ruhu kıpraşır. bir taşa söylesen taş yerinden oynaşır. öküze söylesen istanbul boğazında 5 dakikada sayısız beste yaptırır!
nerde bir aşk şiiri okunsa, aşka aşık ruhun paraşütü açılır. temiz ve ılık hava dolar kör kuyulara tuzaklar kurar. tatlı bir tuzaktır bu, öldürmez kanatır. yeni kabuk bağlayan yarayı kaşımak gibidir tehlikeli ama bir o kadar zevkli. kanayan parmağı ağzına götürmek gibi de tuhaf bir acı, zevk ve merak...
ne kadar "aşk aşk" dersen ruhun bu kadar aşka kendini kandırır...o yüzden; şimdi yapılan gibi çok fazla cümle içinde kullanmamak bünyeye faydalıdır!
geçmiş olsun!
aşk, insanın daha çok kendini kandırmasıyla ilgilidir. bir şeyi ne kadar çok söylersen o kadar inanırsın. aşka da çok anlam yüklersen ve hevesle aşık olmayı beklersen, önüne çıkan ilk insanı aşk sanarsın. o yüzden aşkı herkesin ve her şeyin içinde aramayın, biraz yalnız bırakın, özleyin. böylece gerçek değerini bulsun.
