en başında ve en acılı tarafında: sevdiğin insanın seni nasıl sevmediğini en ince ayrıntısına kadar öğreniyorsun. sonra acın derinleşiyor, ayrıntılarda boğuluyorsun. içinde ayrı bi savaş, dışında başka bir itilaf. kimse yok yanında. karın boşluğuna durmadan saplanan bir acı ne rezil günler. kafam dağılsın diye yaptığın iş, içtiğin bira şişeleriyle şiir yazmaya çalışmak, fotoğraflarının çıktısını alıp deftere yapıştırmaktır. okul gibi, bi köşesi var oraya mevsim mevsim onu asıyorsun ya da kaldırıyorsun. en çok da ellerin yoruluyor bu acıdan...
her aşk farklı, acısı farklı ve tabi bu iki değer değişken olunca sonuç da değişken oluyor.
(bkz: deli yürek) (bkz: kuşçu) aşk adamı vuruu yusufum dönee dönee vuru!!!
Duygusuz ifadelerle bir taş olsam özlemimle.
Gömün beni sözlerimle,bende sizi özlerim be.
Duygularımı közleyin ve aleve verin benim önümde.
Kelimelerime dikkat et.Ben ağlamam son günümde.
Evet duygusuzlaştırır ve olgunlaştırır.
insan aşıkken bazı şeyleri göremiyor, sanki gözüne bir perde iniyor. O insanın dalga geçmesini, sevmemesini kabul etmemek için beyin kalple savaş açıyor adeta. aklınız başınıza geldiğindeyse, geriye kalan acı ve kızgınlık oluyor. insan acı çektikçe olgunlaşıyor. Hata yaptıkça bazı şeyleri görüp düzeltebiliyor.
Aşk acısından bize kalan acı ve nefret ise kendi yaptığımız hataları görüp, olan şeyi kabullendiğimizde yok oluyor..(Unutmayın ki, karşı taraf ne kadar hatalıysa da sizinde hatalarınız -tavizleriniz- var.)
Not: Kimseyi gözünüzde büyütmeyin. Şuan en değerliniz olabilir ama bir gün en nefret ettiğiniz insan da olabilir..
insanlar, sizin verdiğiniz değerlerle değer kazanıyor..
önceden çöp adamı zor çizerdim: burnundan başlayarak karakalem resmini yapmayı.
önceden sadece nakaratları aklımda tutardım: şarkıları bir kerede ezberlemeyi.
önceden yalnızlığa tahammülüm yoktu kapıyı vurup çıkardım: kapının yanından geçerken bakmıyorum bile artık, yalnızlığı sever oldum.
önceden 12 1 dedin mi yatardım: sabah 5lere 6lara kadar gözüme uyku girmez oldu.
önceden yağmur yağmaya başlayınca koşarak bi yerlere sığınırdım: hırkamın önünü kapattıktan sonra ellerimi cebime sokup sırıl sıklam olana kadar yürüyorum..
