kendisi gibi ask acisi ceken milyonlarca benzerinden tek farkı, sozlukte yazar olması olan gunluk hayatında laylaylom yaşayan, yalniz kaldigindaysa kendini ve cektiklerini eşsiz ve asla bitmeyecek sanan yazardır. (bkz: ben)
(bkz: şahsım) sözlükten bir dilrubaya vurulmuşum, alıştığım prangamdan onun için kurtulmuşum. üstü tozlu bekleyen, vaktiyle hırpaladığından yanaşmaya korkutan hislerimin onun coğrafyasından esen keşişlemeyle tozunu almış, sevda çilesine talip olmuşum. fakat ve de heyhat! bu nasıl bir kördüğümdür ki çözdükçe dolaşır dolaştıkça her zerreme sirayet eder de bennden bana ulaşıp sen de yanar yok olur.
dur ben bu endamı guzideye bir de şiir yazayım. epeydir elime kalem almışlığım yok idu:
bir ben vardır bennden içeru
gel de gör naçar haldeki eserinu
gelmez isen saracak yabancı dişiler benndenizin naçiz cihanunu
bir el at da fırtınadan kıyıya varsın şu aşkının mağdur eseru.
yine de reddedilmiş maşuk talihsizliği ihtimaline binaen tüm sözlük hatunlarına tekrar tekrar selam ederum. gayet halisane niyetlerle ellerinden, gözlerinden, yanaklarından öperum.
platonik de olsa karsılıklı da olsa acı vazgeçilmezidir aşkın. ucundan da bulaşsanız aşka acı takılır peşinize, çırpınır durursunuz. halbuki aşık olunca herşey daha güzel olacak sanmıştınız degil mi? güzel. acısı bile güzel.
