sevdiğim kadının omzuna yaslanıp örneğin dağlık bir bölgede akşamın dinginliğini, sarılı yeşilli çayırı, ağaçların gölgesini, çitlerin ardında kımıldamadan duran kara somaklı koyunları ve kayalıkların arkasında yiten güneşi görüyorsam ve onun yüzü aracılığıyla değil de şu haliyle, yerküre içinde sevdiğim kadının da aynı dünyayı gördüğünü, bu özdeşliğin evrenin parçası olduğunu ve aşkın tam o anda özdeş bir farkın çelişkisi olduğunu biliyorsam işte o zaman aşk vardır ve daha da var olacağına ilişkin umut verir. bunun nedeni sevdiceğimle benim o tek özneye, aşkın öznesine katılmamızdır; bu özne o dünyanın yalnızca benim kişisel bakışımı dolduran şey olmaktansa meydana geleceği, doğacağı şekilde, dünyanın açılımını farkımızın prizmasından işler. aşk her zaman dünyanın doğuşuna tanık olma olasılığıdır. kaldı ki bir çocuğun doğuşu da aşkta gerçekleştiyse, bu olasılığın örneklerinden en güzelidir.
evet inanıyorum. Yemek yiyemedim mutluluktan o derece bir aşk. içim acıyor onu görünce öyle güzel bir acı ki sevgi acıtıyor gerçekten. Asla beni fark etmeyecek belki ama sevmek güzel
bunca insan yaşamışken, hakkında bunca şiiir, şarkı, kitap yazılmışken inkar etmek mümkün değil. kendi yaşadıklarımdan, gördüklerimden yola çıkarak aşkı tanıyorum . o bir ilüzyon. ama çok güzel. acısı bile güzel. yaşadığınızı hissediyorsunuz. o yoksa yaptığınız fotosentez. bitse de, acı verse de iyi ki var.
