bugün, kabuğundan ayıklanmış, vakumlu paketlere konmuş çekirdek içleri var marketlerde. geçenlerde, "bir deneyeyim" dedim de aldım "o günleri yad edeyim" hesabına.
- alakası mı var allasen!
efendim! ilkin, o vakumlu plastik poşetin iğrenç kokusu, iyice sinmiş çekirdeğin özüne. sonra, dil altında tek tek biriktirilen çekirdek taneleri biriktirme işlemi sonuna kadar tükrük ile mayalanıp nemlendiriliyor.
dolayısı ile biriktirme işlemini tamamlayıp da büyük bir zevkle çiğnemeye başladığınız her çekirdek tanesinden inanılmaz güzellikte konsantre bir tat ağzınızın her köşesine yayılıyor.
diğer türlü, atıyorsun avuç avuç kuru çekirdek içini ağzına, plastik kokusu bir yana, bir kerre gram tükürük bırakmıyor. tükürük, bezlerinde üretilip gelesiye kadar, kuru çekirdek kütlesini döndereceğim diye dilin helak olup köküne ağrılar giriyor. çekirdekler, adeta bayatlamış mısır ekmeği gibi her dönüşte dili-damağı zımparalıyor, zevk değil acı veriyor.
