Bu tarz bi anneyle geçen hafta Eskişehirden istanbula gelirken karşılaştım. Tam önümdeki koltukta oturuyolardı. Çocuğun adı Umut muydu Bulut muydu neydi. Kadın elini hiç korkak alıştırmıyodu yani müdür. Yapma umut çaaat konuşma umut çuuuut. Çocukta nasıl bir dayak arsızı olmuşsa 5 10 dk ağlıyor yine başlıyor muzurluklara. Velhasıl Eskişehir otogardan Bilecik Metin dinlenme tesislerine kadar dayak yedi en sonunda uyuya kaldı istanbula kadar da gözünü açamadı yavrucak.
şiddete karşı söylemlerime ters düşerek dövülesi annedir diyeceğim ne yazık ki.
herkesin cocuk sahıbı olması = her geçen gün ülkemde öküz sayısının artıcak olması
ülkenin ekonomik durumu, eğitim sistemi, sosyal durumlar değişmedikçe daha yaşanılacak olaydır.
"bunu yapan kör cahildir" denilebilir, ama bunu yapan üniversite mezunları da var, bunlar hep "karşımızdaki bizim gibi düşünmelidir" mantığını dikte ettirmekten kaynaklanmaktadır. küçück çocuk da anne-baba gibi davranmaya zorlanmaktadır, davranmazsa cezasını da görecektir.
o anne muhtemelen annesinden de görmüştür veya ilkokulda ortaokul da öğretmeninin dediğinin dışına çıktığında dayakla eğitildiğinden bu bilinçaltına yerleşmiştir ve aynısını da çocuğuna uygulamaktadır.
çoğu zaman yanlışlıkla düştüğü veya elini kestiğinden ağlayan çocuğu döven ebeveyndir. Zannetmiyorum ki kötü bir niyeti olsun, sadece basit bir şeyden ağlamayı çocuğuna yakıştıramıyordur.*
özellikle şehirler arası otobüs yolculuklarında yaşanan, sus suu sus çat çut pat, tavırları içersinde, canı yanan çocuk önce daha da fazla zırlar, enerjisi bitince susar. ne kadar ağlarsa ağlasın bir çocuğa vurmak kabul edilebilir bir şey değildir...
çocuğunun elinden tutup, yanındaki arkadaşıyla dedikodu yaparak yürürken, önüne bakmadığı için çocuğunu direğe çarptırıp ağlamaya başlayınca döven anneler de vardır. **
