öyle ağlanır,öyle ağlanır ki...ne sinir kalır insanda,ne de nefes alabilecek bir uzuv...kırpkırmızı bir yüz,kan çanağına dönen gözler,gözyaşlarıyla ıslanmış yastıklar,yatağın yanında kullanılmış peçeteler...döküldükçe devamı gelen yaşlar...
ve susulan o an...nefes almanın rahatlığı hissedilir..ardından en büyük acıyı veren,yastığa süzülen bir kaç damla yaş!derin bir nefes alınır ve o an uyuşur işte insan...çaresizliğin doruğudur hatta o an...ağlamak bile hafifletmez hiç bir şeyi,zira ağladıkça ağlarız bizler...
öyle yorulur,öyle uyuşuruz ki..kol kalkmaz,göz yaşları silinmez olur...ölümün küçük kardeşi gelir kapıyı çalar..huzursuzluğun için de az bile olsa belli eder kendini..göz kapakları düşer...ve dalınır uykuya.
