Benim için vatani bir konu yeterli bazen , daha çok içe dokunan bir dizi sahnesi, veya içimi acıtacak bir sahne. Ağlamama nedenlerini sormak lazım asıl.
Kıymet verdiğim bir takım değerler üzerine bahsin açılması. Bazı konular var ki beni duygulandırıyor, pıt pıt düşüyor gözyaşlarım. Gözyaşlarımı insanların görmesinden hoşlanmıyorum, güçsüz durmaktan çekiniyorum çünkü. Gözyaşlarımın görünmesini umursamıyorsam bundan çekinmeyeceğim, kıymet verdiğim bir insanın yanındayımdır. öyle diyeyim.
Bazen cidden bir olmayandır. Sonra boş yere olmamalı deyip kendime bahaneler üretiyorum. Bu sefer sebebim ne bahane ne değil:
Dört yaşımdan beri aynı mahalle, aynı okulda beraber büyüdüğüm komşu kızı kardeşimin doğum günü bugün. Taşındığımız için birkaç ay evvel ayrı düştük. Çok şey paylaştık beraber.
Gece bitmeden fırsatını bulup "Bir ince dertten sızmış su gibi yüreğin" diye başladım mesaj yazmaya ve şu an salya sümüğüm. Mutlu insanlarla kesişmez zaten yolum.
Mutluluktan ve üzüntüden ağlamak olarak geçer bazen sinirden de ağlayabilir insan fakat mutluluktan ağlamak nasıl bir şey abi çok merak ediyorum hiç mutluluktan ağlatmadılar.
herşeyin koca bir hiç olduğunu anladığınızda, insanların ''sevmek'' kelimesini ucuzlattığı, anlaşılmadığınız, anlatamadığınız, sevdiklerinizi kaybettiğiniz durumlarda ağlarsınız.
