ben çocukken babam ve arkadaşları zaman zaman toplanıp ava giderlerdi ama öyle günlük değil 2-3 günlük kamp vs gibi. bir keresinde bende geleceğim demiştim o da bir dahaki sefere demişti ağlamıştım. neden ağladığımı bilmiyordum, kendimi ekilmiş gibi hissettim sanırım.
Dün bir sinir krizi sonunda ağladim.ilac kullanmadan nasil atlatacagimi bilemedigim "zamanlar"bunlar.Ne yapmaliyim nasil yapmaliyim?zamanlari...Daha dogrusu nasil başa çikabilirim zamanlari..Ama bu sefer kararliyim..Ne kadar hirpalanip yipransamda ilac yok.
ilk okul 1. Sınıfa gidiyordum o zaman. Okula giderken yağmur yapdığı için solucanlar çıkmış tabi heryere. Birisinin üzerine bastım ve okula gidene kadar ağladım. Solucandan mı korktum yoksa onu öldürdüğüm için mi ağladım hatırlamıyorum.
fm 2008 oynarken galatasarayla şampiyonlar ligi finaline çıkıp kaybetmiştim. hiç unutmuyorum barça gibi oynayip boktan bi golle kaybetmistim. ondan sonrasi göz yaşlarına hakim olamama ve duygu anlar...
yazarların bugüne kadarki ağlama sebepleri arasında en saçma olanları.
yolda yürüyordum. elimde büfeden aldığım su şişesi vardı. yol kenarında kaldırım dibinde büyükçe bir su birikintisi gördüm, kıyısında durdum. birikmiş olan su oldukça kirliydi. elimdeki şişede duran su tertemiz. şişedeki temiz suyu kirli suya boca ettim, su temizlenmedi. o kadar insanın içinde hüngür hüngür ağlamıştım.
