küçükken cebime tuz alıp erik ağacına tırmanırdım. bir gün dala oturup erik yiyiyorum, çok yedim galiba dal çatırtt diye kırıldı, ben küt aşağıdaki dala oturdum. ulan düşsem belki ölürdüm çok yüksekti ağaç. karşımda dayı oğlu bana bakıyor. ben çaktırmamaya çalışıyorum ama korkudan ağaca sarılmışım. dayı oğlu dedi '' ulan kukla ağaç bile götünü bırakmıyor, sırasını savan dallar gidiyor, savan dal gidiyor '' dedi. ben halen titreyerek ağaca sarılıyorum. ulan ne gündü, o gün bu gündür zaten ağaçta erik yemem. dalı kırıp kaçıyorum hep.
yerinde duramayan çocukların ve içindeki çocuğu yaşatanların eylemi. ağacın koca gövdesine, önünü kesen dallara aldırmaksızın ağaca çıkmak, doya doya meyve yemek ve yaşanılan yere kuşbakışı bakma durumu. kol, bacak kırmak için etkili yollardan biri.
ah bu başlık...kiraz ağacında kiraz istemeyi hatırlattı..
asla başaramadığım, hep başarmak istediğimdi çocukken, binbir güçlükle ancak ağacın gövdesine kadar çıkabilir ve tarzan gibi dalların ucunda gezen ablamdan kiraz isterdim.
