doğu afrika'da (somali, etiyopya ve kenya) 10 milyon insan son 60 yılın en büyük kuraklığının getirdiği kıtlık yüzünden açlıkla karşı karşıya.
az önce marketten dondurulmuş pizza aldım. fırına attım. 15 dakikada ısındı. 10 dakikada yedim. göbek de yapmaya başladım.
somali'nin 7,5 milyon nüfusunun dörtte biri evlerini ve bölgelerini terk etmek zorunda kaldı.
benim işyerinden eve gelmem -markete uğramamı da sayarsak- en fazla 1 saat.
kıtlıktan en çok etkilenen somali'de son hükümetin çöktüğü 1991 yılından beri, 20 yıldır, sürekli çatışma var.
benim de kendime göre bir takım sorunlarım, mutsuzluklarım var. o yüzden açlık, hastalık haberi, kemikleri görünen afrika'lı çocuk, ailesinin aç kaldığını görünce intihar eden baba haberleriyle karşılaşınca kanal değiştiriyorum, önceden kaydettiğim eğlenceli bi film varsa onu koyuyorum. dvd izlemeye bayılıyorum.
hiç olmazsa, sırf diğer tarafa bok atmak için samimiyetsiz ve kokuşmuş din, millet, mezhep, kabile muhabbeti yapmıyorum.
ama merak etmeyin, şikenin en büyüğü milyonlarca insanın açlık sınırına dayanmasına sebep olurken ağzına fenerbahçe lafı alanlarınız kadar olmasa da, kendimden de iğreniyorum.
bu konu hakkında birkaç cümle yazmak bir şey değiştirmez biliyorum ama, yazmamak da vicdani anlamda rahatsız ediyor beni. özellikle de çocuklar için üzülmenin de ötesinde kahrolma durumu vardır. birkaç kez konu hakkında shçek'e ve twitter üzerinden bakanlara bazı önerilerde bulundum ama oralı olan olmadı. mesela; shçek ile afrika ve somali hükümetleri ile yapılacak bir anlaşma neticesinde yüz tane çocuğun ülkemize getirilmesi, bakımlarının üstlenmesi dünyaya da örnek teşkil etmez mi? öncelikle açlıklarını giderelim, gerisi zaten yavaş yavaş olur. ancak, gerekli duyarlılığı göstermek istemiyor nedense kimse.
