açım aç anne,
sevgiye...
kollarında doyasıya uyumaya,
sana sarılmaya,
ağlamaya,
sevgiye anne,
açım aç,
kollarını aç,
yaşlı gözler ile,
ben geldim yine..
kurban olunasi sahistir. anneler'in yaptigi o kadar iyiligin yaninda, "ac misin evladim?" diye sormasi bizim icin o kadar siradan kalmistir ki, maalesef degerini bilmeyip gerektiginde umursamayiz bile. hazirda bir sey olmasa bile, birseyler toplayip yine karnimizi doyurur. cok uzun zamandir annesinden ayri yasayan birisi olarak, okudugum su baslik bile bogazimda bir dügüm birakti.
cennetlik kadındır. belki çocuk öğlen bamya var diye yemek yememiştir. akşam 9-10 gibi acıkır çocuk, bunu anne mutfaktayken mutfağa yaptığı sortilerden anlar anne. sorar bu soruyu. iyi ki anne var dersiniz.
başlığı açarken yaşadığım olaydan esinlenerek yazdığım anneydi, annemdi. ama bu kadar çok annesini özleyen olduğunu görünce beni fena yapmış, duygulandırmış annedir.
