Belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum, demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir...
kitabın arka kapağındaki şu yazı bile yetiyor aslında kitabın nasıl olduğunu anlatmaya;
''diyebilirsin ki,bir insanı,fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin? haklısın.belki de çok az... o zaman şöyle demeliyim: seni az tanıyorum. az...
sende fark ettin mi? az dediğin küçücük bir kelime. sadece a ve z. sadece iki harf. ama aralarında koca bir alfabe var. o alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. biri başlangıç, diğeri son. ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. yan yana gelip de birlikte okunmak için. aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. senin ve benim gibi...''
--spoiler--
oğuz atay'dan bi haberseniz okumamanız gereken kitap. yoksa derda kitabın içinden çıkıp size bir yumruk çakabilir. oğuz'la veya atay'la.*
--spoiler--
kitabın son sayfasında, "hakan günday'ın diğer kitapları" diye yazılarak; kinyas ve kayra, piç, malafa, azil ve ziyan'ın kapakları konulmuş. "zargana"ya n'oldu?
sen de fark ettin mi? Az, dediğin, küçücük bir kelime. sadece a ve z. sadece iki harf. ama aralarında koca bir alfabe var. o alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. biri başlangıç, diğeri son. ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. yan yana gelip de birlikte okunmak için. aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. senin ve benim gibi.
bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. belki de az, hayat ve ölüm kadardır! belki de, seni az tanıyorum, demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. belki de az, her şey demektir. ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir...
dün gece bitirdiğim kitaptır. insanın kendine gelmesi uzun sürüyormuş. onbir yaşlarında olan derdâ ve derda'nın yıllarca birbirlerine hazırlanma sürecini anlatır. ilk yarısında onbir yaşındaki küçük kızın yaşadıkları kan donduran cinsten. ve bunu betimleyen adam da öyle.
"diyebilirsin ki, bir insanı, fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin? haklısın. belki de çok az..
o zaman şöyle demeliyim: seni az tanıyorum.. az..
sen de farketin mi? az dediğin küçücük bir kelime. sadece a ve z. sadece iki harf. ama aralarında koca bir alfabe var. o alfabeyle yazılmış onninlerce
kelime ve yüzbinlerce cümle var. sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. biri başlangıç, diğeri son.
ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. yan yana gelipte birlikte okunmak için. aralarındaki hr harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler.
senin ve benim gibi.."
