ben(d)im. gerekli görmediğim hiçbir şeyi yapmazdım çünkü veya yapmamaya çalışırım en azından. bunun zararını çok gördüğüm için de vazgeçtim bu tutumumdan. tutum derken yanlış olmasın, az konuşmaktan söz ediyorum yoksa hala gerekli görmediğim şeyleri yapmam, gördüğüm zararlardan sonra konuşmayı gerekli gördüğüm için konuşuyorum. gereksiz gördüğüm zaman konuşacak bir şey de bulamazken şimdi saatlerce neredeyse aralıksız konuşup sürekli devam ettirecek yeni bir şey bulabiliyorum... konuşmayı gerekli gördüğüm sürece.
Bende böyleyim genelde. insanlar bu durumu bir türlü kabullenemiyor. Bir sorunun mu var? Diye durmadan soruyorlar.
ya yok kardeşim benim bir sorunum falan. Çok konuşunca yoruluyorum. Daha çok okumayı ve yazmayı seviyorum o kadar. Bunda anlaşılmayacak ne var. Ben sen çok konuşuyorsun diye gelip ya ne gevşek ağızlı çıktın diye soruyor muyum?
Edit: zira konuşmadan anlayabildiğim anlaşabildiğim insanlarla takılıyorum genelde. Yeri geldiğinde sohbet konusu güzelse takır takır kelimeleri saydırıyorum.
çok düşünen insandır. sessizliğin istenmeyen gürültüyü defedeceğini bilir.
muhatabına güvenmiyor olabilir ya da zamanlamaya önem veriyordur. tartışmalı konulardan uzak durmaya çalışır. kapalı ağıza sinek girmeyeceğini tecrübe edinmiştir.
öpülüp, koklanması gerekir.
