dün izmir konak meydanında ilerleyip ykm nin önünde beni bekleyen manitayı dine yönelterek sevap kazanma amacındayken ykm nin önüne gelirken köprüden inen kızlardan sarı saçlı, pembe öjeli, kırmızı askılı badi giymiş mini şortlu olanın diğer arkadaşına söylediği iğrenç etnik ayrımcılık yapan söz. yani artık kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlardan biridir bu. ne diyeceğimi bilemedim.
muhtemelen yeni buluşmuşlardı ve diğer arkadaşı saçları, makyajından ötürü bu yaftayı yemişti. yani izmir'deki izmir halkındaki bu kürt kardeşlerimize olan nefreti anlamıyorum gerçekten.
ne kadar içim burkuldu anlatamam, ağladım karıyla buluşmaya giderken. hiçte utanmadan hıçkıra hıçkıra ağladım. gökyüzüne baktım, semaya el açtım ve derinden bir of çektim. kürt kardeşlerimize yapılan her hareket, her kötü söz bundan sonra bana söylenmiş sayılacaktı artık.
