orhan veli'nin en sevdiğim şiiri. az ve öz. liseye giderken ezberlemiştim bir gün lazım olur diye. ve bir gün lazım oldu; kendim okudum, kendim dinledim...
yahya kemal beyatlı'nın sessiz gemi şiiri gibi ölümü betimlediğini düşündüğüm bir orhan veli kanık şiiridir. yine limanı terk edip giden bir gemi vardır ve yola çıkan gemiyi durduramayan yaşamaya devam edenler.
nacizane çözümlemem:
bakakalırım giden geminin ardından: büyük bir çaresizlik... ölüm karşısında kimsenin yapacağı bir şey yoktur, bir gün gelecek ve her insanla tanışacaktır acı biçimde. ölüme yenilenler için ne kadar çabalamak istesen de elden gelen sadece kadere boyun eğip olanları kabullenmektir.
atamam kendimi denize, dünya güzel: ölümleri gördükten sonra; geride kalanlar ölenlerin yokluğunu tüm gücüyle hisseder belki kendileri de ölmeyi tek çare olarak bulurlar fakat yaşamak güzeldir. denize atlayıp limandan az önce ayrılan ölüm gemisinin peşinden gitme cesareti bulamaz o geride kalanlar, yaşamak güzeldir ölüme bilerek gitmekse cesaret ister.
serde erkeklik var, ağlıyamam: ölenlerin acısı her zaman içtedir, dışa gösterilmez. orhan veli sanki erkekler ağlamaz cümlesi ardına gizlenip bahane bulmuş ve acısını içine gömmüştür.
