ayrılığa değilde, seni hırpalayacaklarına, değer vermeyeceklerine, hor göreceklerine, kendini kaybetmene, başka birinde beni aramana, en çokta ben olmadığım için tanışmak zorunda kalacağın yapmacık insanlara deliriyorum.
Belki o tanıştıgı kişiyi senden daha çok sevecegini düşünüp korkmaktır, ne tuhaf ayrılıgı yeni atlatıyorsun bir de bakmışsın ki o artık başka birine aşık.
biraz anlayış göstermek istemiştim sadece. arkadaşlarıyla dışarı çıkmasına pek karışmamıştım. öyle ya, sürekli benimle gezmek zorunda değildi, bu hayat onun için sadece benden ibaret değildi, arkadaşları olacaktı ve buna 'normal şeyler' gözüyle baktım.
sonra şenliklere arkadaşlarıyla katıldı. benimle durmak istemiyor gibiydi. "olsun" dedim kendi kendime çünkü kendimi tanıyordum; "pek eğlenceli biri değilim, kız benimle sıkılacağına biraz eğlensin" dedim. ne kadar çağdaşım, ne kadar anlayışlıyım, değil mi?!
sonra söylüyor; benimle yapmadığı, bana "hayır ya, yapmam" dediği etkinlikleri arkadaşlarıyla yaptığını söylüyor. hatta ve hatta çok ısrar etmeme rağmen yemediği midyeyi bile "yaa zorla yedirdiler ama" diye açıklamasını yaparak onlarla yediğini söyledi. kırıldım ama onun sevincine gölge düşürmedim. sonra ayrıldık.
şimdi ortamını kurmuş, hergün ayrı bir kafe, ayrı bir gezinti, ayrı bir ortam, eğlence... en kötüsü de arkadaşım dediği kişilerden biriyle yakınlaşmış. arkadaş... oysa ki ben, bizim ayrılabileceğimize bile inanamamıştım hiç. hep birleşeceğiz umutlarını taşıdım. şu anda ise neye üzüleceğime, hangi yaptığına kızacağıma şaşırmış durumdayım.
nasıl yapabildin böyle bir şeyi, bırak yapmayı düşünebildin? bu kadar değersiz miydi bu sevda? aferin sana..
benden daha çok mu seviyor? benim öptüğüm dudakları şimdi başkası mı öpüyor? o sıcak elleri başkası mı tutuyor? onun gözlerine de acaba bana baktığı gibi mi bakıyor?.... sorular, sorular,sorular... cevapsız kalan sorular. bitmişse bitmiştir. ömür boyu öyle kalacak hali yok elbette birisi lacak hayatında. unutmayın siz de bir başkasının yerine girmiştiniz onun hayatına. kabullenin...unutun.
