Karaktersizlik okadar yer yapmistir ki icinde vedalasamaz kendine saygisi olmadigi icin karsindakine hic olmaz arkasina bakmadan gidince hersey geride kalacak zanneder bu insan tipi. cunku cumle kuramayacak kadar yuzyuze gelemeyecek kadar guvensiz tiplerdir iste.
ben de varım bu vedalaşmayan insanlar arasında. duygulanıyorum, gerçi karşımdakinin yüzüne son bakışımda da duygulanıyorum ama sarılınca sanki içimden bir şeyler eksiliyor gibi oluyor. kötü bir durum ama alıştım artık vedalaşmalara eskisi gibi koymuyor ya da koyuyor da ben artık biraz değiştim.
Vedalaşmayacak kadar onursuz olduğundan değil de bunu eyleme dökecek kadar cesareti, gücü olmayan, artık bıkmış insandır. Vedalaşmak yüreğini dağlar, ağlamaktan korkar. Dostları kendisini veda edip çekip giden birisi olarak değil de, bir gün önce gördükleri insan gibi hatırlasın ister.
Manevi olarak,sürekli yer değiştirmek zorunda olan bu insan, kalbinden bir parça bırakır yurdun dört bir yanındaki gönüllere. Kimine can, kimine Yoldaş, kimine yar olur.
Ancak gün gelir. Bunlarda unutulur, üç yıl, beş yıl geçtikten sonra eskirsiniz artık. Birilerinin yeri dolar. Hatıralar eskir, Yaşanmışlıklar eskir, telefonlaşmalar, mesajlaşmalar eskir. Ve gün gelir insanlar birbirini eskitir. Bunu bilen insandır bu kişi. Bu nedenle gittiği yerde çok dost da edinmez, yar da edinmez. Maksat kendi kalbi kırılmasın diye değil, arkada eskimiş insanlar bırakmamaktır.
Bu nedenle sessizleşir insan. ilişkilerinde hep bunu düşünür, buna yönelik hareket eder. Bundandır ki insanlarla tanışmaktan korkan bu insan, bu insanlardan ayrılmaktan da korkmaktadır.
Ama çok yoruldum. Çok. Öyle ki , dev dalgaların sürekli dövdüğü ahşap bir liman gibiyim. Tahtam eskiyor, ne zaman yıkılır, işte onu bilemem. Ama dinlerseniz gıcırtıları duyabilirsiniz...
