cehennem yanginlarindan
ölmeden çiktiysa bedenim; artik
benim olmaliyim, benim
yeter yüreğimi bir çift gözün
ateşine rehin verdiğim,
ateş artiği değildir karşiliğimiz
pusatini dağ sesinden alan
firarini mermisine emanet eden
bir namludur bu eşkiya sevda ki;
zulasinda asili durur kefenlediği ölümü
ellerinin çeliğine su verilmiştir
ta adem'den beri
bilir ve intihar curetiyle yoklar yüreğinin tetiğini
güneşin kizilca kiyametine çatar
kuruyan umut dallarini
yanacaksa cehennemden beter yanmali
kim anlar ki;
özleminin çiseyle yikanmiş şafak değerini kim?
hani ellerine kuşlar inerdi
kardan üşüyen kuşlar
bahçen kuş sevinçleriyle inlerdi
ay şahrud
eşkiya yüreğime çiğ düştü
üşüyorum
aç ellerini..üşüyorum ha üşüyorum diye devam eden seyduna türküsüdür gecenin körlüğüne körlük katan.
