ayrılık acısı çok acıtır ama eninde sonunda geçer. tabi geçmesini istememe durumu vardır bir de. sevdiğin insanı unutmak istememe durumu. bu daha çok acı verir. sevseydi senin yanında olurdu gerçek olan bu. ama hangi kalp bunu kabul etmek ister ki?
ayrılığı isteyen taraf bazen daha çok acı çeker. tamam ayrılmak istedim ama neden istedim? neden bu kararı almam lazımdı. bu hale nasıl geldik peki? ağlarsın, ağlayamazsın, yutkunursun, boğazın düğümlenir yutkunamazsın. mideye yumruk yemek ne demekmiş kelimenin tam anlamıyla anlarsın. hatalarını, sana yaptığı yanlışları düşünüp kendini avutmaya çalışırsın. sürekli aynı şeyler beyninde dönüp durur. dikkatini toplayamazsın. hele birde rol yapman lazımsa, acını rahat rahat yaşayamıyorsan ölüp ölüp dirilirsin.
geçer... neler geçmedi ki...değil mi ama???
insan sanki kalbine kaynar su dökülmüş gibi hisseder. bu öyle boktan bir şey ki ilk başta fark edemezsin. oh be kurtuldum, dünya varmış dersin hatta. ya sonra işte sonradan koyan bir acıdır bu. ilk başta mideden başlar kalbe doğru sakin adımlarla ilerler sonra tüm vucüdu yavaş yavaş ele geçirir. telefon her zaman yanındadır acaba arar mı, mesaj atar mı tekrar diye birçok paranoyak belirtilere sevk eder. sonrası mı malum işte. babalar gibi çekersin o acıyı. geri dönse de terk eden veya terk edilen hiçbir şey aynı kalmaz artık.
gece uyuyamazsınız sabah erken saatlerde uyanır karın ağrısı çekersiniz artık sadece rüyalarınızda görürsünüz onu o rüyalar da çoğu zaman kabus niteliğinde olur.
geri dönmeyi düşünmüyorsanız en iyisi iyi anıları düşünüp ağlamak yerine kötü taraflarını size yaptığı kötü davranışlarını düşünüp hayırlı olmuş deyin.
ayrılan taraf sizseniz (ortada doğru düzgün bir sebep yokken üstelik) ve ayrılmanıza rağmen acı çekiyorsanız; sıçtığınız resmidir ayrılık acısı. evet. açık ve net.
ikilemden ikileme sürüklenir durursunuz yıllar yılı.
insanı alkol almaya teşvik eder. nacizane tesellilere zorla gülümsemeye sebebiyet verir... iyiyim abi ben, valla bak... gece yine baş başa kalınır yeni rakı ben ve onu hayali... nedense hep geceleri depreşir.
çok fazla yaşayınca bağışıklık kazanıyor insan... ve yeni bir ilişkiye başlarken 'zaten bitecek' psikolojisine girip kendi sonunu kendi hazırlıyor bilmeden...
en iyi ilacın zaman olduğu söylenir ama çekeceksin o acıyı ve çekmek zorundasın. bırakın herşeyi, hissedin en derinde, böyle olması gerekiyordu diye anlamsız tesellilere verin kendinizi. ona ait olan hiçbirşeyi atmayın hep göz önünde olsun, baktıkça güzel günlerinizi hayallerini hatırlayın, ağlayın doyasıya, kimsenin ağlatamadığı sizi onun ağlattığını unutmadan aynaya baka baka ağlayın.
ve zamanla azaldığını göreceksiniz acılarınızın, asla unutamayacaksınız onu bunu unutmayın ama artık acı vermicek hatırlıyor olmanız.
öyle bir acıdır ki sana nefes aldırmaz, gözlerin bakar ama görmez..
kalbinin ortasına bir sancı oturur ve gitmeye hiç niyeti yoktur..
hayat böyle boş, bomboş gelir..
nerden mi biliyorum? sorma be sözlük sorma işte..
Kaybetmek sevdiğini, ölüme benziyor. Bazen ölümden bile daha zor geliyor. Bir daha hiç güneş doğmayacakmış gibi, bir daha hiç nefes alamayacakmışsın gibi, bu acı ömrü törpülüyor. Herkes bu acı nasıl geçer diye soruyor? Öyle kolay geçmez! istiyorum ki, elimde sihirli bir değnek olsun, her birinizin kalbine dokunup, sileyim kederinizi ama olmuyor. Zamandan başka ilacı, çaresi yok bu eziyetin dostlarım! Ne çivi çiviyi söküyor, ne ateşi su söndürüyor. Sabretmesi zor olan saatlerin bitiminde, bir şekilde geçiyor. iz kalmıyor mu? Hem de öyle bir kalıyor ki! Kalp ağrısının benzeri bir ağrıyı, vücudun her hangi bir yanında çekmek mümkün değil. Ne kağıt kesiği, ne gece yarısı tutan azı dişi, ne taş döken böbrek, hiçbiri sevdiğini kaybetmenin yüreğe verdiği eziyeti vermiyor. O yüzden bir çözümü yok ayrılık acısının! Çekeceksin! Çivi çiviyi de sökmez üstelik bu durumda, gidip kendini boşuna rezil etmeyeceksin. Ayrılık sonrası neler yapabilir insanlar, tahmin etmek güç. Bir çeşit delilik hali, akıl sanki artık o kafanın içinde durmuyor. Mantık, aşkla çıkıp gitmişti zaten, üstüne ayrılık geldiğinde, bir daha dönmüyor. Her şeye rağmen, ağlayacaksa insan, bir aşkın ardından ağlamalı! Gözyaşı dediğin en çok aşkın finaline yakışıyor. Gözbebeğinden yüreğe akan o inci taneleri, gönlün üstünde zarif duruyor. Her insan, en az bir kere yaşamalı bu acıyı! Üstelik acısını da madalya gibi taşımalı göğsünde; bakınca uzaktan, bir kalp daha öğrenmiş sevmeyi demeliyiz. Alkışlamalıyız! Kimi sevdiğin, ne kadar sevdiğin, ne yaşadığın çok da önemli değil! Asıl olan aşktır, asıl mesele onu tatmaktır. Sahip olduğumuz her şey gibi, aşkın da bir bedeli var; çok da pahalı üstelik! Aşka inananlar, bu bedeli ödemeyi baştan kabul etmiş sayılır. Çektiğin acıları kendinde hazine edebildiğin sürece, ruhunu, özünü büyütürsün. insan, acı çekerse anlar başka birini. Onun gözleriyle bakabilmeyi öğrenir. Onun sızısını duyabilir içinde. Kendi başına geldikten sonra vazgeçersin eleştirmekten, yermekten, aşağılamaktan! Farkına varırsın hayatın, sevginin, onurun, erdemin ve en önemlisi kendinin! Ayrılık acısı çekmek, değerlendirir yüreği. Hayata tutunmayı öğrenirsin. Zoru seçen ama başaran ruhlardan olursun. Gelişirsin, değişirsin, pekişirsin. insan olursun yani, demini alırsın. Akıllıysan eğer, kalbine sevmeyi öğretirsin! Sonunda acı varmış! Sen kendine hazinesin, onu da aslanlar gibi çekersin.
Unutursun unutursun
Zaman geçer avunursun
isyan etsen de derinden
Hayat tutar ellerinden
Bir gün gelir unutursun
Önce yaşayamam zannedersin acından
Ben de gidiyorum kalamam dersin kahrından
Bunun için merhamet dilersin Tanrından
Duymaz kimse sesini
Bıkarlar gözyaşından
Unutursun unutursun
Zaman geçer avunursun
isyan etsen de derinden
Hayat tutar ellerinden
Bir gün gelir unutursun
Hani geçmeyecek gibi gelir günler
Hiç aydınlanmayacak kapkaranlık geceler
Kabuslar içinde dilin adını heceler
Paylaşamazsın acını yalnız yaşanır dertler
Unutursun unutursun
Zaman geçer avunursun
isyan etsen de derinden
Hayat tutar ellerinden
Bir gün gelir unutursun
Sonra bir sabah uyanırsın hayata
Bakarsın durmamış dünya dönüyor etrafında
Anlarsın eskisi gibi olmaz bir daha
Ama yepyeni bir güçle sarılırsın hayata
Unutursun unutursun
Zaman geçer avunursun
isyan etsen de derinden
Hayat tutar ellerinden
Bir gün gelir unutursun
hiç birlikteliğin söz konusu olmadığı, muhtemelen kısa sureli karmaşık ilişkilerde ne ad verileceği şaşırılan durumdur. ayrılık acısı desen gülmezlermi adama nereniz birleştiki diye. gülerler. gülsünler. hayır yani acıyorsa acıyordur bunun öylesı böylesımı var. acıyor. e istemiyor insan böyle olsun. böyle saçma sapan bir saçmalık hissetsin istemiyor insan.
(bkz: lanet)
