osmanlı zamanında daha çok külhanbeyleri tarafından kullanılan bir deyim. "zor durumda kalmak, minnet etmek" gibi bir mânâsı var.
eskiden hamamda yıkanılıp çıktıktan sonra hamamcı doğrudan para istemez, onun yerine kapağının iç tarafında ayna bulunan bir kutuyu müşteriye doğru açar, müşteri aynaya bakıp saçlarını düzelttikden sonra ücreti kutuya bırakırmış.
ama parası olmayanlar da yıkanmakdan vazgeçemeyeceği için, doğrudan "para yok" demez, onun yerine parasının olmadığını ve hamamcıya teşekkürünü bildirmek için eğilip aynayı öpermiş. hamamcı da "kiminin parası, kiminin duası" diye müşteriden ısrarla para istemez, gitmesine izin verirmiş. işte bu deyim de buradan gelmektedir.
