yorulmuş,yıpranmış bir ben görüyorum. hayatın yükünü erken sırtlanmış bir ben..
huzuru köşe bucak arayan, akşamları eve girdiğinde orada olabileceğini düşünen bir ben. Hayal kırıklığı ile sonuçlanıyor her seferinde. imrenerek baktığım hayatlar, baba-kız ilişkileri, evin huzurlu olduğunu gösteren suratlar hepsi o kadar uzak kavramlar ki..