bazen gitse de gözlerim, kaçırıyorum, bir ayıptan kaçırır gibi...
bu aynalarda bi şey var? gerçeği yansıtmıyor... sanki yüzüne vuruyor insanın... baktığımda o çocuk beni öldürdüğümü görüyorum, yaşıyorum... bir çığlık gibi, her seferinde... küçücük dünyasında, bir sarhoş kadar mutlu olan çocuk ben... doğum günü pastalarına üflerken masumiyeti süpürüyormuşum meğer, saflığı savuruyormuşum rüzgarımla... yeni anlıyorum...
zaman? katili çocuk benin...akıp giderken takıp gitmiş aslında...ben babanın arkadaşıyım deyip tutmuş elimden...
hayat? hocanın 'çıkarın kağıtları yazılı yapıcam' demesi gibi... hep arkamızdan atılmış bir çelme, hep önümüze konulmuş bir set... annemin ağzıma kaşıkla bastığı şurup kadar ekşi...
