birkaç zaman önce denk geldiğim ve pek aldırış etmediğim saçtır. üzerinden geçen zaman üzerine dün bir baktım sıkılmamak adına kendine bir kanka edinmiş takılıyorlar paşa paşa.
16 yaşında bulduğum saçtır. yaşlandım mı lan ben hıammına dedim, sonra sınavım olduğunu hatırladım, hayatın ağırlığını omuzlarımda hissettiğini sanan bir ergendim.
nazar boncuğudur kendisi.
yok yok kandıramıyor insan kendini. zor oluyor ilkin. nedensiz bir kırgınlık çöküyor. sonra her görüşünde onu yine aynı duygu.
ne zaman çıksa kopartıyorum. yine çıkıyor. ne arsız birşeymiş ya la.
acılarımızın fazllalığındandır belkide o beyaz saç. içimize attığımız dertlerin dışavurumunun resmi gibi. varsın çoğalsın o beyaz saçlar yüzünde bir gülümseme olsun gelecekteki mutlulukları görmüşçesine.
geçenlerde saçlarımın sol ön tarafında hafifçe açılmaya başlayan kısımda keşfettiğim hadisedir.
tuhaf oluyor insan,
gülümsedim önce,
hani böyle içinde çokça hüzün bir o kadar yaşanmışlık barındıran bir gülümseme varya,
işte aynen öyle...
gülümsedim geçtim.
daha fazla olması dilenen saç. bi insan beyaz saçı neden sevmez arkadaş? hani marjinal bizdik?
bide yok yaşlandık yok büyüdüğünü hissetmek falan acııtasyon bir sürü şey yazmışlar, ahahaah ne yaşlılığı olum 18inden beri kafamda aklar var. ruhunuz genç olsun la. :)
ışıktan mı filan derken gerçekten beyaz olduğunu fark edince şöyle aralara da bakmayı gerektiren ve devamını da beraberinde getirmiş olduğunu göreceğinizdir.
