11-12 yaşlarındayım. tam 1 hafta olmuş ve sıçamışım. sürekli yeni bir umut yeni bir heyecanla tuvalete gidiyorum ama ne yaparsam yapayım ne kadar ıkınırsam ıkınayım sonuç alamıyorum. en sonunda dayanamayıp ebeveynlerime durumu açıkladım. olgunlukla karşıladılar. babam tarzından ödün vermeyip 'sebze yemezsen böyle kabız olursun tabi' şeklinde hemen günün anlam ve önemini belirten nasihatını patlattı. annem babamı onaylayıp 'tamam yarın doktora gideriz' diye ekledi.
doktora gittiğimizde ben kenarda mahçup mahçup otururken bir yandan da annem doktor hanıma sıkıntımı izah ediyordu. doktor 'hımm' tarzı bir tepki verip 'geç canım şu sedyeye otur' dedi. uslu çocuk olup dediğini yaptım. yan taraftan eline eldiveni geçirip bana 'indir oğlum pantolonunu' dediği anda beynimden vurulmuşa döndüm. oha ulan noluyoruz; gerekirse kabızlıktan öleyim. hadi hafifletici sebep var; doktor bayan desen parmağın cinsiyeti mi olur anasını satayım. kısacık ömrüm film şeridi gibi gözümün önünden geçti. birdenbire toparlanıp tedaviyi reddettiğimi doktora söyledim. kemoterapi dese neden olmasın ama homofobik bir insan olmam, eldiven takmış birinden gelecek tedaviyi kabul etmemi engelliyordu. 'ben eve gidip delikanlı gibi sıçarım' dedim içimden ve annemle hastaneden ayrıldık.
ertesi gün tv izlerken ani bir vurgun yedim. diğerleri gibi değildi. doğum sancısı gibi bişeydi. tuvalete doğru koşmaya başladım. kapısını açmamla altıma sıçmaya başlamam bir oldu. yarıda kesebilirdim ama 'ne gerek var' diye düşünüp fütursuzca devam ettim. olay sona erdiğinde kendimi kuş kadar hafif ve özgür hissettim. başardım ulan diye haykırasım geldi. koşup annemle sevincimi paylaştığımda ise 'gel kıçını yıkayalım' dedi bana. ne bir tebrik ne bir takdir. çok üzüldüm.
sonuç itibariyle şunu söyleyebilirim. 25 yıldır oturarak veya çömelerek neyse artık büyük abdestimi icra ediyorum her insan gibi. ama hiçbiri o küçükken ayakta yaptığım kadar haz vermedi.
ne kadar olduğunu hatırlayamadığım bir küçüklükteyken yine akşam olmuş bizim siteden çocuklarla boktan çocuk oyunları oynuyorduk. sürekli hoşlandığım kızlar olması beni bu oyunlara bağlıyordu, gece yarılarına kadar oynuyordum. yine böyle bir yaz akşamı, bizim apartmanın önünde sanırım yakalamaca yakalamaca oynarken olay vuku buldu. şimdi kız orda, o gitmeden gitmek istemiyorum eve, gidene kadar göreyim diye düşünüyorum heralde. neyse bi yandan da kakamı tutuyorum. gitgide artan kaka basıncı beni de kıvrandırmıyor değil hani. uzun lafın kısası o yavaştan baş verirken ben de kızı mızı düşünmeyi bırakıp yavaştan eve doğru hallenmeye başladım. yavaş başladım ama altımdaki şortun arasından yere düşen bok bacağıma değince hızlandım, bi dakka lan, altımda don yok muymuş da benim? nasıl düşer öyle direk yere? allalla, noluyo lan.
herneyse sabah kalktım günün ilk ışıklarıyla beraber çıktım dışarı, o da ne? biri asfalttan başlayıp bokları takip etse direk bulacak bizim evi. ah o kör olası çöpçüler siz süpürmeniz gerekeni süpürmeyin gidin milletin aşkını süpürün, götler.
- olm onlarda tuvalet filan yoktu, böyle her yerlere sıçıyollardı, poşetin içine sıçıp yollara atıyollardı... yani öyle, biz sonra onlara tuğaalet öğrettik...
burada önemli olan dışkının kıvamıdır. ayrı ayrı incelemek gerekir.
-kıvamı yerindeyse; çıkması zor olacaktır. sürte sürte düşecektir aşağıya.
-kıvamı suluysa; hiç sorun yok. gayet bırakılabilir. bacaklardan akar gider.
sıçmalı seven insan güruhunun denediğini tahmin ettiğim olaydır.
Zor bir durumdur.Çok az canlı türünün başarabildiği eylemdir.Muhtemelen kalın barsağın kasılma problemi yoktur.kolayca bıraktır dışkıyı.
(bkz: Boşaltım sistemini tebrik etme durumu)
