bu duyguyu yaşamamak için en iyisi bu işi kişinin kendisinin yapmasıdır ama o zaman da ayakkabı boyacıları para kazanamaz. o yüzden bu duyguyu yaşamak bir zorunluluk olsa da kişi için, boyacı için ekmek kapısı olduğunu unutmamak gerekir.
ortada bir emek vardır adamın hakkıdır o parayı almak lakin o parayı karşılıksız almıyor marketten alışveriş yaparken, lokantada yemek yerken, bir kırtasiyede fotokopi çektirmekle aynı mantıktır fakat insanı üzen kısmı ayakkabı boyamasıdır karşı tarafın onurunu zedeleyici olduğunu düşündürür insana. fakat bir boyacının ne kadar kazandığı dikkatle hesaplandığı zaman insanın içini ferahlatır işini bilen bir boyacı asgari ücreti sollar lakin üzülmesi gereken kişi varsa o da asgari ücretlidir.
