varolmanın dayanılmaz hafifliğindeki milan kundela kadar gerçektir.
az sayıdaki denek üzerine yapmış olduğum araştırmalar da bunun gerçekliğini kanıtlar nitelikte ilginç sonuçlar verdi bana. çeşme sınırları dahilinde, orta gelirlilerin ziyaret ettiği bir biç klabda eğleniyordum. uzaktan bakıldığı zaman naif bir duruşu olduğunu düşündüğüm, tahmini 26 yaşlarında, sarışın bir hatun yanıma gelip, "ayakların ne kadar güzel sevişelim mi?" diye sordu. şaşkınlığımı belli etmeden "olur" dedim. bir kaç kadeh içtikten sonra, kaldığı otelde kendisine ait olan odaya gittik. oda dediysem bildiğin süvit. ön sevişme esnasında dakikalarca ayaklarımı yaladı, lakin dakikalar geçtikçe canımı acıtmaya başlamıştı. baş parmağımı hemstır kisvesine bürünmüş bir yaratık gibi kemiriyordu adeta. sonra kırbaçlar felan çıktı piyasaya, yarı çıplak kaçtım...
quentin tarantino denilen post yönetmenin filmlerine bakalım şimdide! hepsi post-modern şiddet filmi. kan gövdeyi götürüyor adeta lakin, onca sıkışmış, kurcalanması gereken nosyonun arasına ayak sıkıştırabiliyor. ayak fetişisti, şiddet yanlısı insanlardan her daim uzak durmak elzemdir...
