dolunay vardı. denizde yakamoz. ay ışığı bütün yıldızları söndürmüştü sanki. sanki yol gösterici bir büyücüydü. sıcak yaz esintileri hissettiriyordu kendini. her şey o kadar dokunulmazdı ki. bir daha göremedim öyle ayı, öyle geceyi ve öyle yazı. şimdi karanlık daha sıkı sarılıyor bana.
yükler omuzlarımızda düşünceler yorgunluğunda bir sel , gece kara lakin ay beyaz , duygular var lakin duygusuzluk gercekliği yüreklerde ! yeni bir sabaha uyanmak keman ağlarken , yeni bir tazelik kokusu gökte , ben ve gece kara lakin ay beyaz ! dur bir bak geceye , gece kara gerçeklik kokar o karanlıkta , kimsesizlik ve sessizlik , ay sahte gözlerle parlar sahte gülüşlerle ve sahte parlak beyazlığıyla ! gece kara lakin ay beyaz . bazen kara , bazen beyaz düşlerle ter kokar beden insanlık kokar , saf bakar, arada bir sinsice gözler , doğruyu söyler çoğu zaman alışık olmayan dil, gerçekliği bilir çünki duymuştur işitme engellimiz , işittiğini kendine göre çeviren duyumuz çoğu zaman duygusuzluğumuz ; içimiz kara lakin dışımız beyaz !
