Söz konusu genç bir çok dini denemiştir.Ve deneyeceği son din islamiyet olmuştur.Arkadaşlarına ben islamiyete inanıp doğru bir din olup olmadığını araştırıcağım dediğinde bazıları ona
-Onlar terörist saçmalama
demiştir.
Genç arkadaşımız bunlara aldırmadan bir camiye gider.Ve kendisinin ağzından anlatmak gerekirse:
Camiye gittim,herkes sakallıydı.Teröriste benziyordu.Televizyonda anlatılanlar aklıma geliyordu.Ama aldırmadım oturdum.Ve imamı dinledim.Söyledikleri çok güzeldi.Namazdan sonra yanına gittim.Ona birkaç soru sordum.Ve çok şaşırdım imam hiçbir şeyi kendisi cevaplamıyordu.
Kitaplıktan aldığı bir kur'an'a bakıyor ve eliyle bana ayeti göstererek okuyordu.işte sorunun cevabı burada diyordu.
Ona siz herşeyi bu kitaptan mı bakarak yorumluyorsunuz rahipler böyle yapmaz genelde dediğimde islamiyet kur'an ve peygamberinden ibarettir tefsirlerden ilmihallerden değil demişti.Sonra bana o kur'an-ı Kerim'i hediye etti.Eve gittim.Ve kitabı biraz okudum oldukça etkilendim.Ama herzaman mantığımla düşündüğümden etkilenmemin inanmak istememden kaynaklandığını düşündüm.Ve sonra evde uhrvi bir ortam oluşturdum.
Işıkları kapadım,mumlar yaktım,pencereyi açtım ve ellerimi açarak dua etmeye başladım.
"Allah'ım varsan bana bir işaret gönder" diyerek dua etmeye başladım.
ister inanın ister inanmayın tam dört saat bekledim.Bir güvercin pencereme konsa
-işte bu bir işaret!
diyecektim.Ama yoktu.içeriye rüzgar esse bunu tanrım gönderdi diyecektim.Bir mumun kendiliğinden sönmesi ya da kulağıma bir ses gelmesi gibi saçma sapan şeyler bekliyordum.
Dört saat bağdaç kurmuş şekilde oturarak önümde "yüce kitap" açık bir şekilde bekledim.
Sonunda ümitlerimi kesmiştim ki hayatımdaki en hakikat dolu olayı yaşadım.Asla bu anı unutamayacaktım.
